Moses Sumney - Gedoemd om succes te hebben

Om deze man konden we niet meer heen. Met slechts één ep onder de arm kreeg Moses Sumney al meteen lofuitingen vanwege Solange, Sufjan Stevens en James Blake. Met die twee laatste mocht hij zelfs al mee op tour. En diezelfde Moses Sumney zakt binnenkort met zijn nieuwe album ‘Aromanticism’ onder de arm af naar de Cactus Club (3 november) en de Botanique (20 november). Geloof ons: deze jongeman is Doomed to be famous.

 

Je muzikale carrière staat zowat op ontploffen. Een nieuw album en een wereldtournee, dat is niet niets.
Moses Sumney: Het is allemaal erg spannend, zeker omdat dit mijn eerste tour als headliner is. Ik kijk er erg naar uit om al die nieuwe plaatsen te ontdekken. Dit is trouwens de eerste keer dat ik België bezoek.

En wat vind je ervan?
Het is hier prachtig, met al die mooie mensen. Ik kijk erg uit naar mijn optreden in november.

Rondtouren als muzikant, is het een droom die uitkomt?
Eigenlijk wel. Zelfs als kind was ik al voortdurend bezig met het schrijven van nummers, al liet ik ze nooit aan iemand horen (lacht).

Waarom niet?
Ik was erg verlegen en bang. Pas toen ik twintig jaar was, realiseerde ik me dat me dat ik mijn muziek echt wilde uitbrengen. Ik dacht dat ik zou sterven, als ik het niet deed (lacht).

Hoe zagen jouw jonge jaren eruit?
Ik ben geboren in de Verenigde Staten, maar verhuisde toen ik tien was naar Ghana. Dat was best hard. Het was erg moeilijk om me aan te passen, want er waren zoveel culturele verschillen en ik was al helemaal "geamerikaniseerd". Bovendien moest ik al mijn vrienden achterlaten; niet dat ik er zo veel had... (lacht). Maar ik heb er ook veel van geleerd en het heeft van mij een sterker persoon gemaakt.

Wanneer keerde je terug naar je geboorteland?
Op mijn zestiende, om er de middelbare school af te maken en een universitaire studie te starten.

Wat voor studie?
Creatief schrijven; echt een fantastische richting. Ik hield van Engels, lezen en schrijven; nog steeds trouwens. De studie kwam bovendien goed van pas voor mijn muzikale carrière. Een nummer schrijven gaat me nu gemakkelijker af.

Hoe ontstaan jouw nummers?
Meestal ga ik eerst op zoek naar een leuke melodie. Voor de lyrics zonder ik me graag af. Geen mensen om me heen, geen rinkelende telefoons. Dan lees ik wat of mijmer ik tot ik een bruikbaar idee heb. Maar samenwerken met andere artiesten is ook leuk; toch als het voor hun muziek is (lacht). Voor mijn muziek wil ik liefst zelf alles bepalen.

Je hebt al met verschillende topartiesten samengewerkt, waaronder Solange en Flume. Hoe voelde dat?
Vooral mijn samenwerking met Flume was heel speciaal. We waren allebei nog onervaren en het was één van mijn eerste collaboraties ooit. Ik was dus nogal terughoudend en was zelfs opgelucht, toen Harley zei dat het nummer zijn album ('Skin', nvdr) niet zou halen. Twee jaar later kwam ik hem tegen na een optreden in Australië. En toen vertelde hij me dat hij het nummer toch graag wou uitbrengen. Ik was aangenaam verrast, toen ik uiteindelijk het resultaat hoorde. Of we nog zullen samenwerken? Ongetwijfeld. Hij is en getalenteerd producer.

Zijn er nog andere artiesten met wie je graag de studio in zou duiken?
Ik hou erg van The Haxan Cloak. Zijn elektronische muziek is echt cool. Ook Kanye West zou te gek zijn. Maar we zien wel wat de toekomst brengt.

Je album 'Aromanticism' gaat vooral over de pijn, die liefde met zich mee kan brengen. Waarom dat thema?
Veel nummers zijn inderdaad gebaseerd op gevoelens en gebeurtenissen uit mijn eigen leven. Met 'Aromanticism' probeer ik eigenlijk gewoon mijn ondervindingen over de liefde en de wereld over te brengen op de mensen.

Daar ben je dan goed in geslaagd. Welk nummer is je persoonlijke favoriet?
Doomed en Indulge Me zijn mijn favorieten; ze zijn zo intiem en rustig. Daar hou ik echt van.

Doomed is inderdaad fenomenaal. Je gebruikt er nauwelijks instrumenten.
Het is inderdaad een vrij kaal nummer. Ik wilde met Doomed graag iets onorthodox doen; niet opscheppen met de hoeveelheid instrumenten, maar eerder uitblinken in eenvoud. Vandaar dat mijn stem zowat het enige instrument is.

Waar haalde je de inspiratie voor Plastic?
Het verwijst eigenlijk naar het verhaal van Icarus. Die maakte vleugels van was en vloog ermee naar de zon, waarop de vleugels smolten en hij naar beneden stortte. Naar het heden vertaald zou dat kunnen betekenen dat we ons wel eens groter proberen voordoen dan we werkelijk zijn; dat we dus soms nogal hoogmoedig zijn.

Dus je laat je inspireren door Griekse mythologie?
Niet echt (lacht). Ik pluk hier en daar gewoon wat stukjes uit die ik interessant vind. Dat het uit de Griekse mythologie kwam, was puur toeval.

Hoe zien je verdere toekomstplannen eruit?
Mijn wereldtour overleven en verder werken aan een tweede album, waar ik in mei aan begonnen ben. Ik wil graag blijven vooruitgaan en aan mezelf blijven werken.

Hoe zal dat volgende album eruit zien?
Moeilijk te zeggen. Soms denk ik dat het een folkalbum zal worden, maar op andere momenten lijkt het dan weer te evolueren naar een rockalbum. Waarschijnlijk zal het dus uitdraaien op een cocktail van verschillende genres. Ik mik alleszins op een plaat met meer energie en agressie dan 'Aromanticism'.