Flume - Skin

Future Classic

Australische wonderboy Flume heeft een opvolger klaar voor zijn onnavolgbaar debuut uit 2012. Toen manifesteerde hij zichzelf als wereldtopper van de relatief nieuwe stroming der future beats. Ook nu op ‘Skin’ levert de vijfentwintigjarige producer een kakelverse, herwerkte sound af die verder borduurt in de richting die hij wil dat het genre uitgaat. Het grote verschil is dat er nu duizenden fans op zitten te wachten. De toon is gezet.

Hij speelt zalen plat, laat festival-line-ups met zijn tronie plotsklaps als "geslaagd" bestempelen, ontvangt awards aan de lopende band en ziet zijn mailbox uitbulken met remixaanvragen van Lorde, Disclosure en Arcade Fire. Met zo’n status was het rijtje gastbijdrages van wereldniveau op deze plaat bij elkaar krijgen wellicht een fluitje van een cent. Nietwaar Beck, Little Dragon en Raekwon?

Toch zijn zij slechts de kersen op de taart, want Flume knapt het leeuwendeel van het werk simpelweg zelf op. Van messcherpe panfluiten tot zoemende synths in crescendo en bonkige percussie, ‘Skin’ is een versatiel ding. Zo vragen opener Helix en verderop Numb & Getting Colder met Kuçka meteen om enige gewenning – maar overtuigen ze wel.

Opvallend is vooral de power en kordate punch die de bonkige percussie en synths bevatten. Dat staat in schril contrast met zijn eerder zweverige droomdebuut. Er is op ‘Skin’ nog steeds fonkelende sprookjeselektronica en (iets te vaak) engelengezang aanwezig, maar die momenten zijn eerder schaars. Je kan deze plaat niet even opleggen bij een diner. Het uiteindelijke orgelpunt van deze linke, scherpe sound is Wall Fuck.

Er sloop ook heel wat hiphop binnen op de plaat. De raps van Vic Mensa tijdens Lose It gaan wonderwel samen met de kronkelende elektronica die flirt met distortion, iets wat Vince Staples verder op het album andermaal bewijst tijdens Smoke Retribution – één van de toppers op ‘Skin’, tezamen met uitgegroeid hitje Never Be Like You en Take A Chance met Little Dragon. You Know met Raekwon trekt nog een laatste keer de hiphopkaart, maar die poging gaat ietwat de mist in.

Elke band heeft zijn eigen klank, maar bij Flume klinken die dat tikkeltje frisser. Hij houdt vast aan de structuur van strofes en refreinen, maar lost elders al het conventionele  af met opgeblonken laptopgeluiden. Waar Disclosure koos voor een flauwe herhaling van zichzelf, kiest Flume volop voor vernieuwing op ‘Skin’. Dat is even wennen, maar toont vooral het lef en de kunde van de producer. Straf album.

Op donderdag 30 juni speelt Flume ten dans in Klub C van Rock Werchter.