Mira - heilig hart

Kathoorn plaatjes

Op café met de heilige maagd.

Op het vijfde album ‘heilig hart’ deelt Mira de observaties en de bijhorende overpeinzingen die ze opdeed vanachter het raam aan de straat van een bruine kroeg. Tenminste, dat lijkt de opvallende hoes van de plaat te suggereren die de zangeres toont, verkleed als Maria aan een cafétafeltje.

En heel ver is dat niet eens van de waarheid af. In tien songs schetst de zangeres in rake zanglijnen de tijdsgeest met de bijhorende twijfels, angsten en het verlangen naar vroegere, onbezorgde tijden. Dat de zangeres wordt afgebeeld als de moeder aller moeders voegt er een persoonlijke toets aan toe: een goede moeder zijn in deze tijd, het is een nooit aflatende strijd.

Ook eerder, op albums als ‘In De Daluren’ (het debuut van vijftien jaar geleden), ‘Stukken Van Mensen’, ‘Mira’ en ‘Plaats’ deelde Mira in openhartige teksten en met straffe melodieën de diepste zieleroerselen. Dat ze daarbij geregeld ook een hit scoorde, toont hoezeer ze de weg vond naar de harten van de luisteraars.

Vijf jaar is er verstreken sinds het introspectieve ‘Plaats’, maar Mira komt terug met panache. Hetnieuwe album heeft een heel eigen, mooie klankkleur. Het resultaat van een intense samenwerking met producer Nicolas Rombouts (Dez Mona, Guido Belcanto, Ansatz Der Maschine), contrabassiste Anneleen Boehme (LABtrio, Grand Picture Palace) en celliste Juno Kerstens (The Bonnie Blues).

Niet Op Punten, de eerste single, zorgde niet meteen voor commercieel succes, ondanks de fijne strijkersarrangementen en de pijnlijk rake tekst voor elk die zich door de jungle van het leven een pad moet banen zonder machete, maar met die typische Vlaamse koppigheid elke dag weer het beste van zichzelf gevend. Uit het oog, uit het hart, het geldt dus zelfs voor een artieste die ondertussen een paar Belpopklassiekers op de naam heeft staan.

Het streven naar perfectie blijkt ook uit de samenwerking met Vera Coomans, die ook met de legendarische band Madou ondertussen aan een opmerkelijke comeback werkt. Zeker In De Winter heeft een tekst die niet onderdoet voor die van Jan Devos, de man die met zijn teksten in de jaren zeventig zijn tijd ver vooruit was en de samenzang tussen de tweeënzeventigjarige Coomans en muzikale dochter geeft vonken.

Na drie zelfbewuste, krachtig klinkende nummers verandert de toon met de broze, introspectieve titeltrack, die ook een pak minimalistischer klinkt dan wat voorafgaat. Maar dat is maar voor even, want het zoetzure Ex Bestie kijkt wat monkelend terug op een voorbije vriendschap. Er klinkt zowel dankbaarheid als relativerende humor door in de tekst, terwijl de cello zwierig door de kamer danst.

Niks Vergeten en Apocalypso klinken vintage Mira, maar Casco laat een spannend, modern en ongrijpbaar geluid horen met onderhuidse percussie, uitschuivend koper en een heel aparte zanglijn. Nederlandstalig - lap, het woord is toch gevallen - is duidelijk geen synoniem voor “belegen” of “smartlap”. Dat bewijst trouwens ook Verre Van Weg, met de handclaps en het creatieve pianospel.

En ook al haalt Mira een oud orgeltje van stal voor de afsluiter, toch doet dat niets af aan de moderne sound van dit album dat soms wel hard binnenkomt wegens de openheid van de teksten en de directheid van het Nederlands. Maar wie zei het ook alweer? Het leven is geen ponykamp.