Mira - In De Daluren
Evil Penguin Records
Kleinkunst is een lange periode niet het meest toegankelijke muziekgenre geweest in Vlaanderen. Toch lijkt het tij zich stilaan te keren: na Bart Peeters, Yevgueni en Eva De Roovere heeft Mira met haar debuut-cd ‘In De Daluren’ de weg in het Vlaams muzieklandschap definitief gevonden. In twaalf breekbare, spontane liedjes schetst de kleinkunstzangeres in een soort "verkavelingsvlaams" tussen het Algemeen Nederlands en het Antwerps dialect het leven van alle dag.
Verschillende personages passeren de revue in de leefwereld van Mira, van skinhead tot travestiet en van verwende BV’s tot dakwerkers. Allen hebben ze hun plaats in de maatschappij en zonder ironisch te worden bezingt Mira hun doen en laten. Vergezeld door piano en enkele professionele muzikanten brengt de zangeres je gedurende drie kwartier in vervoering met doorleefde én terzelfdertijd sobere chansons.
De openings- en titelsong In De Daluren is meteen raak. Met een mooie piano-intro en een gevatte tekst kan je na een eerste luisterbeurt de donkere kantjes van de liefde frivool meeneurieën. “Liefde voor een meeneemprijs, aan de toog gezeten”. One-night-stands, katers en hoe ermee om te gaan de dag erna. Of dit een mooi thema is om je cd mee aan te vangen laten wij in het midden.
Ook de andere songs op deze debuutplaat getuigen van een sterke observatie, empathie en levenswijsheid. De tekst van het nummer In De Fleur zal de gevoeligste zielen zeker niet onberoerd laten. “Ik moet dringend nen berg gaan beklimmen/ Of aan een stuk of twintig losse relaties beginnen/ Want anders kruip ik in mijn kist/ Met het jammerlijk gevoel/ Dat ik iets heb gemist”. In De Fleur stemt tot nadenken en is meteen het literair hoogtepunt op 'In De Daluren'.
Niet alle nummers op het album zijn even origineel, gevat of zelfs boeiend om volledig te beluisteren. Het Doel, dat doet denken aan de song Worms van Beth Orthon, bijvoorbeeld is zagerig en oubollig, terwijl de single Openbare Weg na enkele luisterbeurten sterk verveelt én zelfs serieus irritant wordt. De elektrische gitaar mag dan wel enkele nummers kracht bijzetten, maar voor een zangeres als Mira betekent dit instrument veeleer een overbodige luxe dan een meerwaarde.
In Andrea gaat het terug de goede kant uit. Met veel charme én overtuigingskracht zingt Mira zonder schroom over het leven van een travestiet. “Andrea de koningin van discoland/ Hij gelooft in het bloed dat door zijn aderen stroomt/ Hij gelooft in het lijf waar hij ’s nachts van droomt” Dankzij Mira’s vaste stem en het knap strijkersarrangement voel je je als luisteraar de drag queen in de song.
Ondanks enkele gemiste bochten is ‘In De Daluren’ een veelbelovend debuut van een zangeres die, met twee nominaties voor de Zamu Awards, aantoont dat ze nog meer in haar mars heeft dan dat ze tot nu toe liet uitschemeren. Mira zal ongetwijfeld voor extra pit in de Vlaamse kleinkunstwereld zorgen.