Mintzkov - Oh Paradise

Noisesome Recordings

Mintzkov won begin jaren nul Humo’s Rock Rally en eiste daarna terecht een plek voor zichzelf op in het Belgische Belpoplandschap. Na ‘Sky Hits Ground’ uit 2013 werd het stil rond het vijftal, dat nu in gewijzigde bezetting ‘Oh Paradise’ aflevert.

De groep achter culthitjes als Mimosa, Ruby Red en Opening Fire gaat voortaan immers als powertrio door het leven. Keyboardspeler Pascal Oorts en gitarist Daan Scheltjens verlieten de band in 2018 en zanger-gitarist Philip Bosschaerts, bassiste Lies Lorquet en drummer Min Chul Van Steenkiste bleven achter om de band heruit te vinden. Wij zagen het drietal in 2019 tijdens een try-out op het Dioniss-festival en toen al viel de impact van de nieuwe bezetting op.

Mintzkov klonk altijd al retestrak, zowel live als op plaat en het vertrek van twee bandleden heeft dat alleen maar versterkt. Strakke gitaar- en baslijnen, de nasale snotvallingstem van Bosschaerts en de occasionele backingvocals van Lorquet: zonder Oorts en Scheltjens klinkt het allemaal meer uitgepuurd, maar helaas ook minder gevarieerd. Mintzkov is één van die groepen die weinig trucjes kennen, maar die wel voor de volle honderd procent weten te benutten.

Maar op ‘Oh Paradise’ klinkt de groep een beetje ongeïnspireerd, ondanks de toegenomen rauwheid in de muziek. Vooruitgeschoven single August Eyes is daar een goed voorbeeld van. Minder subtiel en meer in your face. De bijhorende video toont trouwens dat de band muzikaal zelfbewust is, met beschrijvingen als "(muted guitar riff w/ steady rhythm section)" of "(instrumental break with shakers)". Less is more, maar toch concluderen wij dat er iets ontbreekt in dit paradijs. Er blijft te veel onontgonnen sonische leegte over, ondanks de opgedreven bas van Lorquet.

Dat betekent niet dat ‘Oh Paradise’ slecht is. De meeste nummers op deze plaat zijn na enkele luisterbeurten wel ok. En vooral een nummer als When Ghosts R Out, dat ietsje harder durft te gaan, komt binnen. Maar helaas blijven de meeste liedjes minder bij, door minder lagen om te ontdekken. Met de keyboards lijkt trouwens ook de melancholie uit de muziek van Mintzkov verdwenen. Als geheel roept ‘Oh Paradise’ dan ook om meer opvallende refreinen, tempowisselingen en meer dynamiek.

Wij hopen daarom dat het drietal op de volgende plaat nieuwe bandleden binnenhaalt of agressiever uit de hoek durft te komen. Er is niks mis met als powertrio ongegeneerd te willen rocken, maar dan moet je wel het tempo opdrijven of je vocaal meer smijten. Wij zijn blij dat de band niet geëindigd is, maar verwachtten eerlijk gezegd iets meer. In het paradijs wanen wij ons dus vooralsnog nog niet. We weten dat Mintzkov beter kan. Een ok-plaat, maar ook ietwat routineus.