Margot Merah - Take Heart

Eigen beheer

Als de twee helften van een duo binnen de paar maanden na elkaar een soloplaat uitbrengen, is de verleiding groot om beide albums naast elkaar te leggen en te vergelijken. Dat gaan we dus niet doen.

Een wijs leraar zei ooit tegen een ouderkoppel dat ze de kinderen nooit met elkaar mochten vergelijken. Elk kind is uniek met eigen capaciteiten en mindere kantjes en verdient het om enkel daaraan afgewogen te worden. We gaan, die woorden indachtig, dan ook de plaat van Margot Merah niet tegen het licht houden met ‘Wide World’ van Sophie Janna als ijkpunt, maar het album op de eigen merites beoordelen.

Niet dat de twee zussen zijn, maar het scheelt niet veel. De laatste jaren tourden beiden als lid van The Lasses door Nederland, Amerika en zelfs Japan, maar corona wees de twee straffe zangeressen een beetje op zichzelf aan en zo zagen we in 2021 een soloalbum van Janna groeien en is er nu een plaat met Merah als enige zangeres.

Eigenlijk had deze plaat er zelfs eerder moeten zijn, maar een zware ziekte gooide roet in het eten. De basis van elk nummer was allemaal al opgenomen samen met Alan McLachlan, de Schotse multi-instrumentalist van The Scene, Sjakoo en the B-Movie Orchestra, maar een half jaar lang kon enkel McLachlan verder werken en was Merah aan huis gekluisterd.

Gelukkig werd ze weer beter, kon het album afgewerkt worden en kreeg het de titel: ‘Take Heart’. Dat betekent zoveel als terug moed scheppen, zich terug beter voelen en opnieuw kunnen hopen. De titel is dus erg persoonlijk, maar nu het eind van corona in zicht lijkt, kunnen we er ons allemaal wel iets bij voorstellen.

Dat geldt ook voor het gevoel dat eerste single Standing Still oproept, een nummer over de beleving van het hier en nu, in een tijd vol onzekerheid. Een lockdown-nummer? Misschien, maar al wie al eens door ziekte de wereld tot stilstand zag komen, zal er iets heel anders in horen. Met deze intussen misschien bekend klinkende, eigen song opent de plaat. Maar er zijn nog vertrouwde nummers te horen.

Bowley’s Dance en Hunter Moon stonden al in andere versies op ‘Undone’, het laatste album van The Lasses. Beide songs zijn van de hand van Merah en zijn zo sterk dat het niet meer dan terecht is dat ze ook op deze plaat prijken. Folkfans zullen daarenboven wellicht ook If I Go herkennen, een nummer van de Amerikaanse folkmuzikant Gregory Alan Isakov, dat op Spotify alleen al meer dan zesenvijftig miljoen keer werd gestreamd.

Hoewel dit duidelijk een folkalbum is in de allerbeste Sandy Denny- en Gillian Welch-traditie, valt er ook een streepje jazz te ontwaren in recente single Know Me, een nummer dat doet denken aan onze eigen Vaya Con Dios, mede door de groovy piano en de staande bas van Gerco Aerts. Mooi, maar wij zijn toch vooral gek van de pure folksongs.

Daarin ligt Merahs kracht en de hoogtepunten liggen dan ook voor het rapen: het sfeervolle Calliope, het meteen goed in het oor liggende The Forest Song met cellist Eilidh Martin van De Kift, of Victory Girl, een nooit eerder uitgegeven nummer van de Amerikaanse songwriter Timothy Hull van wie The Lasses ooit al Hanging ‘Round live speelden, hier gezongen met zoveel gevoel, dat je zou zweren dat het net als de andere songs helemaal van haar is.

Dit is een prachtig album dus met maar één downside: nu beide dames een eigen weg hebben gevonden, valt te vrezen dat dit het einde van The Lasses zal worden. Anderzijds is ons beloofd dat dit najaar al een nieuwe langspeler van die band zal verschijnen met aansluitend een theatertour.