Low - Hey What
Sub Pop Records
“The consequences of leaving would be more cold if I should stay / Though it's impossible to say, I know”. De openingszin van de nieuwe Low voelt vertrouwd aan. Maar verder resulteert zowat alles in White Horses in een ongemakkelijk gevoel: van de eerste tonen, die klinken als een onscherpe radiozender, tot het slot dat minutenlang pruttelt alsof je vynil blijft steken of je cd een tic nerveux heeft. Waar Alan Sparhawk en Mimi Parker op 'Double Negative' een experimenteel muzikaal pad insloegen, lijken ze op 'Hey What' zelfs dat spoor bijster. Dissonant, uitgebeend, moleculair, sputterend. Het lijkt een muzikale metafoor voor de zelfkant van het leven die evenmin zonder storingen verloopt.
'Hey What' is allerminst een vrijblijvende plaat. Geen plaat om in de achtergrond te beluisteren. Een plaat die je volledige aandacht opzuigt. Onderuit gezakt, ogen dicht. Weerloos woelend tegen verwrongen songs tot telkens weer de harmonieuze koortjes van Sparhawk en Parker je de hand reiken. Waar de hemelse samenzang op 'Double Negative' vaak verdronk in kolkend gekraak en geruis, mogen de stemmen dit keer iets meer op de voorgrond. In Disappearing moeten ze nog opboksen tegen een wall of noise, maar iets later mag een ontroerend a capella Days Like These op gang trekken. Even, want ook deze song stort in onder het gewicht van het leven. Anno 2021 kan niemand poëtischer met noise omgaan dan Low.
Waar Sparhawk op 'Double Negative' nog verkondigde dat het niet het einde was, maar enkel het einde van de hoop (in Dancing And Fire), straalt dit album door alle onrust heen net wel een hoopvolle ondertoon uit. 'Hey What' graaft de louterende put nog dieper uit. Bij een zoveelste luisterbeurt borrelden parallellen op met shows van Godspeed You! Black Emperor, waar donkere drones gezalfd worden met het woord “Hope”, dat onafgebroken op het projectiescherm opflakkert.
Met deze plaat maakt Low het zowel doorwinterde fans als recente bekeerlingen aartsmoeilijk, maar er is geen ontkomen aan de overwoekerende weerhaken van de tien songs. De lat mag dan wel hoog liggen, het loont de moeite je eraan te wagen. 'Hey What' is als een oud huis: je voelt de ziel en de plankenvloer en scharnieren kraken en piepen heerlijk.