LOMA - Don't Shy Away

Sub Pop Records

Tja, wat doe je als je van plan bent te stoppen en dan plotseling hoort dat Brian Eno – dé Brian Eno – fan is?

Dan ga je toch gewoon door. En dan maak je een plaat, stuur je een nummer naar de man en vraag je hem om het onder handen te nemen. Wonder boven wonder antwoordt hij dan ook nog. Maar daarover later meer.

Want het was dus allemaal niet de bedoeling. Loma zou te ruste gelegd worden na dat optreden op een Amerikaans festival, waar frontdame Emily Cross plots de zee indook om als een meermin voor eeuwig te verdwijnen in de golven. Het draaide dus enigszins anders uit. De hoger vermelde ambientmeester stak de loftrompet af over Black Willow en de rest is – zoals dat heet – geschiedenis. Of toch bijna.

De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat wij het aanvankelijk moeilijk hadden met opener I Fix My Gaze, al is het moeilijk om de vinger te plaatsen op wat nu net het probleem daarmee is. Te flauw? Misschien. Maar dan is daar het – waar is mijn zak met superlatieven? – fantastische, superbe, gewiekste Ocotillo met die blazers, die je door de dikste mist loodsen en sta je plots middenin dat heerlijke album. Diezelfde zwaar beladen blazers komen trouwens terug in Given A Sign en vallen ook daar positief op. (Laat ons hopen dat ze die meebrengen, eens ze gaan touren).

Jonathan Meiburgs invloed is onmiskenbaar in Half Silences dat ons terugvoert naar 'Rook', één van de prima platen van zijn band Shearwater. En Emily Cross doet daar nog een schepje bovenop met haar gevoelige stem, die je trommelvliezen zachtjes streelt. Ook Breaking Waves Like A Stone deed ons trouwens erg aan Shearwater denken, iets wat we veel minder hadden met het debuut.

Intussen zijn we al helemaal verkocht, ondanks het feit dat het verschil met de vorige plaat toch wel aanzienlijk is. Weg is het merkwaardige stemgeluid, weg zijn de field recordings (tenzij dan in het korte, dromerige tussendoortje Jenny). In de plaats komen de blazers, waarvan eerder al sprake, de zuivere stem, de canons van Elliptical Days en wat dies meer zij.

Ook Thorn en Blue Rainbow mogen er zijn. Het eerste met het spoken word-gedeelte en de verdwaalde klarinet, het tweede met die maffe piano-intro en de dwingende beats, maar toch passen ze uiteindelijk mooi in het kader dat met de stem van Cross wordt gevormd.

Zo valt er de hele plaat lang wel iets te beleven, te ontdekken, te genieten. Ook in het titelnummer dat van scherpe snarenklanken overgaat in een softe akoestische gitaar. En dan is er uiteraard nog Homing, afsluiter en het nummer waarvoor Brian Eno een bijdrage leverde. Minimaal mooi, schitterend schuifelend en goed om te blijven nazinderen.

Neem dat alles bij elkaar en je hebt een plaat om te koesteren. En dat is net wat wij gaan doen.

Lees hier het interview dat we met Emily Cross hadden over deze plaat.