LCD Soundsystem - American Dream

Columbia Records

LCD Soundsystem heeft met 'American Dream' één van de meest geanticipeerde releases van het jaar gemaakt. Vijf jaar duurde het. Maar de mokerslag mag er zijn. 

James Murphy liet onlangs nog in een interview verstaan dat hij er als producer de brui aan zou geven.  Hij werkte mee aan Bowie's 'Blackstar' en ook 'Reflektor' van Arcade Fire zou niet hetzelfde zijn zonder zijn bijdrage. Maar alles bij elkaar zit hij nog het liefst bij zijn eigen LCD Soundsystem.

Begrijpelijk. Al doet het wel degelijk wenkbrauwen fronsen als je verneemt dat hij voor 'American Dream' onder meer een bijdrage van Leonard Cohen en Lou Reed voor ogen had. Maar zij stierven helaas voor Murphy's dromen bewaarheid konden worden. Voor vele fans in de muziekwereld, inclusief Murphy, is de dood van Bowie, Reed, Prince en Cohen nog steeds een schok; een trauma zelfs, dat alleen maar met muziek verwerkt kan worden.

Vijf jaar na de piek die 'Shut Up And Play The Hits' (2012) was, opgenomen in een tot de nok gevuld Madison Square Garden, is Murphy er eindelijk weer. In 2015 had hij reeds het idee opgevat om er terug aan te beginnen. Met veel onzekerheid, want er waren de risico's. Zou je een band, die op haar hoogtepunt stopte, wel terug nieuw leven inblazen? Het antwoord is volmondig ja. Meer zelfs: er is eigenlijk gewoon geen beter moment geweest dan nu.

'American Dream' staat voor ongebreideld optimisme en levenslust. Dat merk je al aan de hoes van Rob Reynolds (een schilderij, geen foto). Aan de buitenkant joie de vivre; aan de binnenkant onzekerheid, donkerte, pessimisme, zelfs nihilisme. 'American Dream' leest als een rauw verslag, een nauwelijks opgesmukte zelfanalyse. Murphy is de veruitwendiging is van de American Dream, met dank aan onder meer Pat Mahoney (Les Savy Fav), Nancy Whang (Soulwax) en Al Doyle (Hot Chip).

In opener Oh Baby wordt je meteen betoverd door prikkelende elektronica. "Oh baby / you're having a bad dream / here in my arms", het klinkt als een dromerig liefdesliedje waarin een vage echo zit van 'Dream Baby Dream' (Suicide). Maar het is dubbelzinnig: liefde en licht tegenover "Into The dark", waar de pracht van die gelaagde synths en elektronica altijd aanwezig is.

Als vanouds is LCD Soundsystem dansbaar. Dat hoor je in Other Voices, waarin de verleidelijke Nancy Whang opduikt. De song doet denken aan David Byrne en zijn Talking Heads, Peter Gabriel en Bowie uiteraard. Als Murphy zegt : "Oh that shit's a dictator", dan weten we allemaal over wie het gaat. De (door Bowie ingefluisterde) kernzin is hier: "You should be uncomfortable". De onzekerheid is er immers om weg te dansen en door te spoelen met een stevig drankje.

Deels wordt er teruggeblikt (I Used To), deels naar de toekomst gekeken (de titeltrack met herinneringen aan Alan Vega, de parties en de drugs). Daartussen is er ruimte om met de nodige levenswijsheid terug te kijken op de breakup (Change Your Mind met de briljante regels: "I have a penny for your thoughts / If you could keep them to yourself"). Wat overblijft is de onstilbare honger om er terug iets van te maken. En net dat is wat ze bewerkstelligen.

Onwerelds hoogtepunt is het negen minuten durende, monolithische en van tribal beats voorziene How Do You Sleep. Denk Lennon en bewonder de manier waarop Murphy hier zijn relatie met DFA-er Tim Goldsworthy uit de doeken doet ("I can't hear you anymore"), de verwijzingen naar coke ("Then dove straight in") om te komen tot : "One step forward / and six back".

De strakke vibes in het euforische Call The Police zijn pure rock-'n-roll en Emotional Haircut is psychedelica. De zelfverklaarde lovesong Tonite is dansbaar en zit boordevol emotie. "It's gonna be good enough", verklaart Murphy.

'American Dream' gaat over vaderschap, over twijfelen aan leeftijdsissues. Met dit album, afgesloten met de wonderlijke, lekker traag opgebouwde dreun Black Screen ("You could be anywhere / on the black screen") laat LCD Soundsysteem de concurrentie ver achter zich.