King Buffalo - Regenerator
Stickman Records
Als we weer eens de soms prachtig doorleefde taalspinsels van collega's lezen op deze en andere websites, vragen wij ons altijd af of we er wel de juiste platen uitgekozen hebben. Tenzij het om een plaat van King Buffalo gaat. Dan twijfelen we (uiteindelijk) niet.
Uiteindelijk. Want ook bij 'Regenerator' wurmden die twijfels zich in ons beperkte brein op zoek naar voedsel om dit derde album in de corona-trilogie van de band uit Rochester, NY, weg te leggen en maar voor een ander, meer waardig album te gaan. En ook nu weer zijn we blij dat we hebben doorgezet. Want 'Regenerator' mag trots naast de twee andere prijsbeesten van King Buffalo staan.
Voor de productie van de derde plaat uit de pandemietrilogie werd weer de meer klassieke kant opgegaan: weg van het galmende grotgeluid, waar 'Acheron' zo mooi op drijft. Op dat vlak sluit deze eerder aan bij 'The Burden Of Restlessness'. Maar 'Regenerator' is lichter, minder zwaar op de hand. Dat wil nog niet zeggen dat de plaat ervoor moet onderdoen (ook al blijft de eerste onze favoriet). Als wij Hours horen ingezet worden, is het moeilijk om de stoelen niet omver te gooien en op tafel te dansen. Het is dan ook niet toevallig het meest uptempo nummer, waarin Sean McVays typische gitaarkleur zorgt voor een regenboog aan emoties, waarvan levensvreugde misschien de belangrijkste is, ook al schreeuwt de frontman luid uit: “The hours just ticking away” en gaat het nummer over de veel te snel vliedende tijd.
Wonderlijk genoeg is ook Interlude een opvallend hoogtepunt, net vanwege het contrast met de meeste van de andere songs (het is ook meteen het kortste liedje van deze (en de andere) pla(a)t(en)). Ingetogen en zonder ritmesectie brengt McVay hier een prachtige ode aan de steeds weerkerende zon, keer op keer goed voor een nieuwe dosis energie.
Daartegenover staan dan de opener en de afsluiter, die eerder (en niet alleen in lengte) aansluiten bij de songs op de vorige langspelers. Regenerator spint op psychedelische wijze een boeiend web van gitaarsolo's, waarin het heerlijk wentelen is. En ook de afsluiter, Firmament, is op die leest geschoeid. Met de nodige zorg wordt de basis gelegd waarover McVay dan naar hartelust kan soleren. En dat doet hij met zoveel toewijding en afwisseling dat het nergens verveelt. Opnieuw is het trouwens de verwondering om de schoonheid van deze aarde (die wij trouwens helemaal aan het verknallen zijn) die als thema van de song wordt gebruikt.
King Buffalo speelt het hem drie keer op een rij klaar. Als je het hebt voor één van de drie albums, mag je eigenlijk de andere twee niet aan je voorbij laten gaan. Wat een huzarenstuk!