Kameel - Trugschluss

Poplar

Never trust een kameel.

Ken je die mop van die man die voor het eerst kameel gaat rijden? Nee, klik dan hier. OK, die zegt misschien meer over de domheid van de man in kwestie dan over de aard van het beest, maar toch moesten we hieraan denken bij deze plaat die klinkt als een wilde rodeorit door de woestijn.

Er is natuurlijk de bandnaam Kameel, maar er is ook het karakter van de muziek. Net zoals op ‘Barkas’ spurt die alle richtingen uit van boos, snedig, dreigend, scheef en hoekig naar beklijvend mooi en soms zelfs aanstekelijk dansbaar. Met dat verschil dat het instrumentarium ditmaal behoorlijk werd uitgebreid en ene Dijf Sanders in de productiestoel zat.

Hij zorgde voor een potig geluid dat de woofer van je luidspreker behoorlijk op de proef stelt. De bas van Hans Mullens en de basdrum van Geert Roelofs lenen zich daar natuurlijk perfect toe. Voeg daarbij de nukkige gitaar van Patrick Steenaerts en je legt sowieso de basis voor een pittig soepje.

Dat werd gekruid met orgel, synths, contrabas, cello, strijkers, autoharp, field recordings en zelfs een streepje zang en dient gedegusteerd te worden onder een goede hoofdtelefoon. Schimanksi, één van de meer ingehouden nummers van de plaat, zit bijvoorbeeld vol fijne details die pas dan echt tot hun recht komen.

Het titelnummer en Tonny zijn zo stevig dat ze ook boven bijgeluiden uittorenen. Von Grund Auf Dem Zweig schuurt als een woestijnstorm en Showgun, één van de centrale nummers op de cd (maar niet op de vinyl) duwt alle concurrentie opzij met dubwaardige bassen. Maar om de spookachtige kreten en het kraken van de barkruk te horen op Charlie Tango wil je liever helemaal in je cocon kruipen.

Het zo goed als ontbreken van de menselijke stem in de vaak lange, vrije composities verhoogt zonder meer het filmische karakter van de tracks. Een TikTok-dansje erop doen kan wellicht enkel op Tonny, maar wie zinnens is een spannende scene te draaien voor een serie of een film, vindt hier geheid geschikte muzikale ondersteuning.

Voor een romcom is deze soundtrack minder geschikt, want altijd zit er wel een donker kantje aan de muziek. Bij Point Comb bijvoorbeeld zien wij beelden van een nachtelijke wandeling langs gevaarlijke kliffen, al verandert de sfeer wel gaandeweg naar minder dreigend.

De afsluiter, General Motors, is veel lichter van sfeer, maar staat, net als Showgun, ook al niet op de vinylversie. De reden is wellicht even eenvoudig als logisch. Met deze track onderneemt het trio een acht minuten durende, bedwelmende trip. Er zal eenvoudigweg geen plaats meer voor geweest zijn.

Hoe dan ook, na deze bijna vijftig minuten durende reis hebben wij meer zin om poeh-poeh te roepen, dan amen.