Johnny Dowd - Family Picnic
Mother Jinx Records
De afgelopen paar platen maakte Johnny Dowd het de neutrale luisteraar niet eenvoudig. Met elektronica in combinatie met hyperkinetische gitaren leek hij zijn duivels uit te willen drijven, gezien het in de voorafgaande zeventig jaar met drank, drugs en doodgewone rock-'n-roll toch niet gelukt was. Of hij dan nu rust gevonden heeft? Wel... niet echt.
Maar hij brengt het wel weer op een iets meer toegankelijke manier. 'Family Picnic' is eigenlijk gewoon een … euh, picknick, vergeleken met pakweg 'Execute American Folklore'. Maar verwacht je niet aan wonderen. Johnny Dowd is nog altijd voor honderd procent Johnny Dowd. Dat wil zeggen: prachtige eenvoud, maffe teksten en die uit honderden herkenbare drawl, die hem typeert.
En dan zijn er uiteraard die mistroostige teksten, die hij steevast declameert. In de opener Hoodoo kan hij zich nog net inhouden. Daar laat hij zijn gitaar de vrije loop en krijgt de vibrafoon voorrang. Maar dan is er de wals, die het sarcastische The Man Of Your Dreams is, en de prachtige blueskraker Vicksburg, waarin hij de Amerikaanse burgeroorlog op de korrel neemt op zijn eigen unieke manier: dood en verderf, maden en vliegen bevolken een nummer over deze en bij uitbreiding alle oorlogen.
Als je nu denkt dat de elektronica helemaal verdwenen is, heb je het ook mis. Dat was al aan de opener te merken, maar ook aan een song als Shameless. Je vraagt je enkel af of Dowd dit nu doet omdat hij hiermee de volledige controle heeft (en dus geen drummer en bassist nodig heeft). Maar het doet er eigenlijk al lang niet meer toe: dit is gewoon de stijl die Johnny Dowd hanteert en zich helemaal eigen heeft gemaakt. Like it or not. Hij weet die elektronica ook perfect te integreren in zijn gitaarspel. Getuige een nummer als Stuttering Wind.
“I sing songs of lust and depravity / that's the only kind of songs come out of me” zingt hij in het überironische Thomas Dorsey, waarin hij zijn bewondering voor de desbetreffende gospelzanger de vrije loop laat en dan smeekt: “I wish that satan would let me go”. Maar wat ons betreft mag Dowd gewoon blijven wie hij is: een getikte rockzanger met meer dan één hoek af, die zijn blik op dit leven – Family Picnic, ziet u? – met u deelt.
Het heeft iets kinderlijk eerlijks, dat nieuwe album van Johnny Dowd. En tegelijkertijd ademt het ouderwetse kwaliteit uit, maar dan wel op Dowds eigenzinnige manier.
Johnny Dowd speelt op 19 april in Het Ijle Land in Gent.