Johnny Dowd - Execute American Folklore

Mother Jinx Records

Zet die oogkleppen af en begeef je in de onheilspellende wereld van Johnny Dowd. Of nog: sluit alle deuren en ramen, laat de rolluiken zakken en laat je angsten de vrije loop; welkom in de voorgeborchten van Johnny Dowds brein.

Als er één ding vaststaat, wanneer je je waagt aan een plaat van Johnny Dowd, dan is het wel dat het alle kanten uit kan. Geen fan die er dus raar van zal opkijken dat hij 'Execute American Folklore' opnam in zijn eentje met enkel een drummachine en de stem van Anna Coogan als back-up. En waar dat aanvankelijk een beetje vreemd overkomt, leer je ook daarmee leven.

Nog steeds aanwezig: Dowds weinig conventionele, noisy gitaarspel, dat een song als het heerlijk ironische Rhumba In The Park een perverse twist meegeeft. Vergeet daarbij niet te luisteren naar die onpeilbare teksten, die eenvoudig en verhalend zijn, maar tegelijk ook druipen van de zwarte humor, waarbij je plotseling teddyberen hoort passeren. Gecombineerd met die zuiderse drawl, die Dowds werk typeren, levert dat een prachtsong op.

Coogan duikt in heel wat van de songs op. Soms terloops, zoals in Whisky Ate My Brain (waar ze even aantoont dat ze roots in de opera heeft), soms erg prominent zoals in Brains-A-Flame. Feit is dat de twee elkaar duidelijk gevonden hebben en daardoor een dergelijk nummer naar een hoger plan tillen. Het is dan ook geen toeval dat Coogan momenteel met Dowd op tournee is.

En verder deinst Dowd er (uiteraard) niet voor terug om iets als Funkalicious op te nemen. Iets dat drijft op elektronica, die Dowd op eenvoudige wijze aanwendt, maar die hij zich tegelijk ook eigen maakt. Zelfs met die vervormde stem kijkt geen mens, die een beetje vertrouwd is met Dowds werk, hiervan op. Integendeel, de grijns op je smoelwerk wordt er alleen maar breder van.

Er wordt trouwens nog meer gespeeld met stemmen, die hij maar wat graag door de vleesmolen draait. Zoals ook in het titelnummer, waarop hij de traditionele folk even een veeg uit de pan geeft en dat nog eens extra onderstreept met nerveus, agressief en repetitief gitaarspel. Nochtans durft hij op andere plaatsen gerust terugvallen op blueslicks en aanverwante om zijn punt te maken; of maakt hij met A World Without Me zowaar bijna een doodgewone popsong, maar kan hij het tegelijk niet laten om de ironie te laten opspelen.

Johnny Dowd is niet voor één gat te vangen. Zijn brein mag dan al in brand staan, het blijft steeds weer originele en spannende muziek opleveren. En daar zijn wij verdomd blij om.

Op 29 oktober speelt Johnny Dowd zijn enige, Belgische concert in De Melkerij in Zemst.