Jan Verstraeten - VIOLENT DISCO

Unday Records

Wat begon als een vervolg op de vorige ep vol subtiele, mooie liedjes, veranderde in een grootse, beestig goede plaat.

Toen twee jaar geleden Jan Verstraetens debuut-ep ‘Cheap Dreams’ uitkwam, vormden de zes nummers een tegenwicht voor de punkscene waar hij vandaan kwam. Het was als een silent disco, waarin je jezelf in je kleine eigen bubbel kon voelen onder de hoofdtelefoon.

‘Violent Disco’ groeide uit de knaldrang die Verstraeten overviel na een te lange coronatijd waarin zijn wereld bleef krimpen. Meneer Murielle Scherre wilde dit keer net uit die bubbel breken. Gewoon kunnen zijn, kunnen voelen, kunnen muilen wellicht ook, gelet op de hoes. De nummers werden dus alsmaar groter. Het beest, de vampier in hemzelf moest worden getemd en hij goot er een flinke scheut rauwe soul tegenaan hier en daar. De strijkers zwollen aan tot bijna bombastische proporties en mocht het allemaal theatraler en met meer Britpopbranie, zoals al bleek uit de singles GONE GONE GONE en GOODBYE WORLD (ja, alle songtitels staan gedrukt in kapitalen).

Toch zitten er ook nog kleine, fijne momentjes in de plaat. Zoals ICE DREAMSi, IT’S LIKE A MOVIE en FLU waarin we de ingrediënten van ‘Cheap Dreams’ terugvinden: kinderstemmen, speelgoedinstrumenten en humor. Het zijn leuke elementen van contrast net zoals het roze dat overweegt in het artwork en een tegenstelling vormt met de angstwekkende cover.

Verstraeten, die in de eerste plaats beeldend kunstenaar is, werkt graag met contrasten en creëert graag een heel eigen wereld waarin hijzelf kan ronddwalen en ook de luisteraar / kijker zich kan voelen als 'Alice In Wonderland'. Door de lockdowns had hij daarvoor wellicht meer tijd dan verwacht en hij ging dan ook all the way. Hij creëerde een roze wereld als tegenbeeld van de grijze, uitzichtloze realiteit. Een wereld waarin ook plaats is voor een cover van Britney Spears (HIT ME BABY), een bossanovaritme (GONE GONE GONE), een streepje triphop (CRY BABY) en een vleugje Moby in de titeltrack.

Maar uiteindelijk eindigt Verstraeten toch weer helemaal alleen achter de piano. In LOVER, I WANNA BE FORGOTTEN, de meer dan vijf minuten durende afsluiter, lijkt het beest getemd. Verstraeten heeft alweer genoeg van de talloze gezichten en de drukte en zingt dat uit, begeleid door een eenzame piano.

Wij daarentegen zijn nog lang niet klaar met deze plaat. Ze klinkt opwindend, anders dan wat je doorgaans voorgeschoteld krijgt en toch toegankelijk; complex maar toch eenvoudig; logisch en toch onverwacht als opvolger van de debuut-ep. We zijn nu al benieuwd naar hoe Verstraeten dit naar het podium zal vertalen, maar dat weten we pas op 25 februari als hij in De Spin in Roeselare staat, op 3 maart in de AB of misschien zelfs pas op 15 april in CC De Biekorf in Brugge.