J. Mascis - What Do We Do Now
Sub Pop Records
Wie dacht dat J Mascis uitgezongen was, sloeg de bal mis. Want met 'What Do We Do Now' stelt hij niet alleen de vraag, maar hij beantwoordt ze ook.
Dinosaur Jr. – er valt geen ontkomen aan die band bij een bespreking van een album van deze man – tourt dezer dagen met 'Where You Been', een album waar wij indertijd door gecharmeerd waren en waarmee wij kennismaakten met het unieke fenomeen J Mascis. In onze herinneringen werd dat album door de critici verguisd en tot niets herleid, vergeleken met ouder werk als 'Green Mind' of 'Bug', maar wij waren er gek op en speelden het tot in den treure. En op één of andere manier werden wij daaraan herinnerd, toen we de eerste single uit deze plaat, Can't Believe We're Here hoorden.
En toch, als we dan die Dinosaur Jr.-plaat nog eens opzetten, zijn de verschillen meer dan duidelijk. En toch... Het moet het popgevoelige element in deze plaat zijn, iets dat wij ook terugvonden op 'Where You Been'. Let wel: dit is nog steeds J Mascis. De songs mogen dan wel opgebouwd zijn rond de akoestische gitaar en de heerlijk flirtende piano van Ken Maiuri (die ook al op 'Elastic Days' meespeelde), de typische Mascis-solo's ontbreken niet. Soms blijft het bij één uitschieter met de elektrische gitaar, maar een song als Right Behind You wordt dan weer wel ingenomen door die heerlijke asymmetrische solo's, die de songs allemaal dat extra beetje punch geven.
Wij hebben een stevige boon voor I Can't Find You, dat op één of andere manier dieper lijkt te gaan dan de andere songs. De piano is nog prominenter aanwezig en Mascis houdt de solo heel functioneel. Het is misschien ook het traagste nummer van de plaat, waardoor het ook op een eigen manier uit de band springt.
Maar er is nog meer: Set Me Down is een smachtende smeekbede, waarin Mascis' unieke stem tot zijn volle recht komt. “Come on and drive me crazy”, luidt het, uiteindelijk aangevuld met nog maar eens glorieus gitaarwerk, dat – nog iets dat herkenbaar is – plotseling en bijna abrupt tot een einde komt.
Ondanks al die zo karakteristieke elementen, die ongetwijfeld ook in Dinosaur Jr. zitten, blijft dit toch onmiskenbaar een J Mascis-plaat, waarmee de verschillen onderstreept worden. Meer nog, de recente Dinosaur Jr;-platen lieten ons eerder koud, maar hier werden we wel degelijk warm van. En wat die vraag betreft, het antwoord luidt gewoon: de plaat kopen. En wie weet kunnen we, wanneer Dinosaur Jr. deze zomer op Vestrock speelt, ook nog ergens een soloconcertje van de man meepikken.