ILA - AYNA
Pias Records
Drie jaar geleden praatten we met Ilayda Cicek over de zeven songs tellende mini-album ‘Felt’, opvolger van de ep ‘Montage’. Nu is er een eerste volwaardig album. Een logische stap en ook een plaat waarop ze de gevoelige kant meer toont.
Die tedere kant zat tot hier toe vooral in de teksten die vaak poëtisch waren en vol mooie metaforen zaten. Maar die teksten werden meestal ingekapseld in een betonnen wall of sound met ruige, grungy gitaren en diep bonkende drums. Dat gebeurt op ‘Ayna’ ook nog wel, maar af en toe houdt de band het dit keer ook klein, hetgeen zorgt voor evenwicht. Evenwicht, dat Cicek vaak vindt in de warme schoot van familie. Die speelde al een belangrijke rol op ‘Felt’ zoals je in het interview van toen kan lezen, maar dit keer gaat ze nog een stapje verder. Ze zingt voor het eerst in het Turks in Ben Anlamam en die song over de aardbeving van begin 2023, die haar geboortestad Iskenderun trof, bevat ook verzen geschreven door haar papa Cevat, haar grootste fan.
De plaat werd ook grotendeels opgenomen in de groothandel in Turkse voeding van haar vader. In die vertrouwde, veilige omgeving kon Cicek duidelijk helemaal zichzelf zijn: gevoelig, maar tegelijk ook soms heel kwaad (al is dat in haar geval vaak een synoniem). De singles All Again en het eerder genoemde Ben Anlamam toonden dat al met verve aan. Daartussenin zat Make It Easy, een song waarin Cicek na de felle intro iets dromeriger klonk, maar waar toch ook nog enig venijn in schuilt: “I'm not sunny / I'm not kind / I've got evil thoughts in mind / I'm so sorry, little child of mine”, klinkt het halverwege, maar tegelijk verlangt ze naar roze bloemen en vlindertjes.
De plaat start en eindigt ook ingehouden. In opener Glory zingt Cicek de eerste minuut met fluisterende, rokerige stem, terwijl drummer Cas Kinnaer een jazzy drumpatroon neerlegt. Daarna gaat het een minuutje vol gas onder impuls van gitarist Sam Smeets, maar al bij al is hier nog geen Turkse furie te bekennen. Nog meer rust vinden we in Atonia, het korte Are You Happy For Me en in afsluiter Grime.
De andere nummers laten ILA horen zoals we de band kenden: met veel overgave en gedrenkt in een jaren negentig gitaargeluid, maar dan wel in een moderne productie en met soms onverwachte instrumenten zoals het klavecimbel in All Again.
‘Ayna’ is dus vintage ILA met een mooie surplus als bonus. Een mooie stap in de carrière van het trio.
De plaat is ondertussen voorgesteld in Trix, maar ILA brengt ze ook mee naar Moenfeest (6 juli), Suikerrock (3 augustus) en Lokerse Feesten (5 augustus). Nederland komt aan bod op 27 september in Sittard. Als ze daarvoor nog een support zoeken, moeten ze misschien eens richting Ioana Iorgu kijken.