Iceage - Beyondless

Matador Records

Iceage is zo’n band waar je voor of tegen bent. Er is gewoon geen tussenweg. Aan de fans: schaf ‘Beyondless’ aan en laat u verrassen door de nieuwe wind, die door de groep waait. Aan de rest: deze plaat kan uw visie misschien wel veranderen. Dus niet twijfelen, maar luisteren.

 

Pubers die hun liefde verklaren aan The Stooges en The Velvet Underground; het is de droom van haast elke vader met ook maar een beetje liefde voor rock. Maar de jongeheren van Iceage gingen nog verder. Geïnspireerd door hun oude helden, wisten ze zelf een weg naar succes te plaveien. En wie zegt dat hij is gevallen voor die typische “Iceage-sound”, is een leugenaar. Want de band laat zich geen genre opleggen. Waar ze op ‘New Brigade’ nog typische post-punk brachten, herdefinieerden ze op ‘You’re Nothing’ en ‘Plowing Into The Field Of Love’ het punk-genre. En nu nemen ze met ‘Beyondless’ alweer een andere afslag. Waar ze op de vorige albums eerder berustend en fragiel klonken, kiezen ze nu voor een meer voluptueuze en groteske sound. En daarmee klinken ze fraaier en aantrekkelijker dan ooit tevoren.

Is ‘Beyondless’ een verwijzing naar het niet in vakjes geduwd willen worden? Naar hun we-play-what-we-want-attitude? God mag het weten. Wat wel duidelijk is, is dat hun plaat anders is. Je hoeft maar enkele seconden naar opener Hurrah te luisteren om daarachter te komen. Aanzwellende strijkers en blazers kweken een orkestraal, haast dramatisch gevoel. Althans tot het nummer in alle hevigheid losbarst. Ook Painkiller is niet anders; dertig seconden van vrolijke trompetten brengen de zon in je living. Een nummertje dat zo op de radio kan worden gespeeld.

Alle nummers klinken zo fris en vernieuwend, alsof ze zich over de eigen grenzen heen duwden. Naast die instrumentale vernieuwing, zijn ook de lyrics interessant. Hooray lijkt bij bepaalde stukken een soort politieke klaagzang, terwijl de heren op bijvoorbeeld Plead The Fitfth gewoon weer regelrechte (humoristische) nonsens verkopen. (Of hoe zou je zanglijnen over SOA’s op je tong anders noemen?) En dan heb je nog hun versie van een liefdesnummer. Dat is althans waar Catch it heen lijkt te gaan.

De heren van Iceage lijken op ‘Beyondless’ kortom volwassener dan ooit tevoren, terwijl ze zoeken naar vernieuwing en experiment. Heel wat anders dan de vorige albums, die meer in hetzelfde stramien bleven hangen. Oordeel vooral zelf of je het een positieve evolutie vindt of niet.