Iceage - You're Nothing
Matador Records
“Where’s your morals?”, zingt Elias Bender Rønnenfelt op de nieuwe plaat van Deense punkers Iceage, ‘You’re Nothing’. Ironisch genoeg zullen ze dat in 2012 ook wel meermaals aan Elias zelf hebben gevraagd. Zo werden ze na de release van hun debuut meermaals beschuldigd van racisme. Toen moesten ze aan de muziekpers uitleggen dat ze veel zwarte vrienden hadden en dat hun drummer Joods is. De beelden van hun live shows waren ook bloederig en werden uitvoerig geanalyseerd door bezorgde ouders. Niet moeilijk, wanneer je zoon van een optreden terugkomt met dertig blauwe plekken en een mes met het logo van Iceage op.
Het Nørrebro-district in Kopenhagen heeft al wel meer gewelddadige momenten gekend. Zo waren er al in 1993 de zwaarste rellen die Denemarken heeft gezien sinds Wereldoorlog II. Ook in 2006 en 2007 werd er met de politie gevochten op straat, ditmaal waren jongeren zeer ontgoocheld door de beslissing van de stad om een jeugdhuis/krakerspand te sluiten.
Als we u vertellen dat Nørrebro een van de armste districten van Kopenhagen is, schrikt u vast niet, en als we daaraan toevoegen dat datzelfde district ook het hart van de hedendaagse Kopenhaagse punkscene is, nog veel minder. Van die nieuwe Deense punkers zijn Iceage de vaandeldragers.
Ze klinken, u zag het misschien al in de naam, ijskoud. Daarom worden ze veel vergeleken met een mengeling tussen de cold wave en postpunk van Joy Division en de Amerikaanse hardcore punk van Black Flag. Al beschrijven ze zichzelf niet als politiek geëngageerd, toch gaan het merendeel van de teksten op ‘You’re Nothing’ over het ondragelijke leven in de hedendaagse maatschappij.
Zelfs Denemarken – een van de rijkere Europese landen – heeft jeugd die geen rooskleurige toekomst ziet. Dat staat in fel contrast met het knuffelgehalte van andere Deense grootheden zoals Efterklang en The Raveonettes.
Niet alleen het achtergrondverhaal spreekt aan bij Iceage. Muzikaal gezien zorgen ze voor genoeg bedrevenheid en variatie, zonder in te boeten aan de metaforische schop in het kruis die van een punkband verlangd wordt. De riffs zijn origineel en vuil, vooral die van In Haze blijft hangen. Daar rinkelt de gitaar bijna zo dissonant als bij Sonic Youth.
Het belangrijkste is misschien nog de eerlijkheid en de authenticiteit van Iceage. Op hun debuut ‘New Brigade’ klonken ze misschien nog iets teveel als een hippe punkband die terugkijkt naar de sound van de eighties, nu hebben ze helemaal hun plekje gevonden in het punklandschap. Die naïeve jas laten ze ook achter zich. Op ‘You’re Nothing’ is Iceage eindelijk af, terwijl ze op hun debuut nog aan het timmeren waren.
Wanneer Elias’ stem als een staande klok door het muzikale huis van Iceage slaat, dan voelt u dat. Ofwel krijgt u buikpijn en luistert u best niet meer terug, ofwel voelt u dat de muziek van Iceage u rechttoe vertelt waar het op staat. Dan voelt u iets wat nog niet veel bands in muziek hebben kunnen gieten: een reflectie van de tijd waarin we leven.