Iceage - Plowing Into The Field Of Love

Matador Records

Zijn ze braaf geworden, de jongens van Iceage? Niet echt. Maar zo losbandig als op ‘You’re Nothing’ gaat het er niet aan toe op dit ‘Plowing Into The Field Of Love’. Beluisteren doe je wel nog steeds op eigen risico. 

En dat wordt ook meteen duidelijk. Zanger-gitarist Elias Bender Rønnenfelt lijkt inspiratie gevonden te hebben in de jonge jaren van Nick Cave. Hij declameert zijn teksten op dezelfde manier, zij het dat Cave misschien iets meer stemcapaciteiten heeft. Maar dat doet er niet toe als je speelt in een band als Iceage. Rønnenfelt spuugt, rochelt, raspt en teistert zijn stembanden en uw oren dat het een lieve lust is. En gezien die stem in de mix nadrukkelijk naar voren wordt geschoven, is het effect nog indrukwekkender. Of om het met zijn woorden te zeggen uit opener On My Fingers: “I’ll be coming after you”.

Muzikaal valt het vooral op dat drummer Dan Kjær het bijzonder druk heeft gehad met deze plaat. En die drums geven zowat elke nummers een zekere urgentie en ze verhogen de nervositeit die van een song als The Lord’s Favorite uitgaat. Rønnenfelt wil er met alle geweld bewijzen dat hij het lieverdje van god is. En gezien hij gezegend werd met een behoorlijke dosis talent, willen wij dat niet eens tegenspreken.

Het feestje gaat eigenlijk de hele plaat door. In How Many is er die dwarse piano, die schijnbaar achteloos doorheen het nummer lijkt te zijn geweven, maar toch perfect op zijn plaats valt. Het doet ons wegdromen naar het debuut (en eigenlijk de enige degelijke plaat) van Cold War Kids. In Stay worden ook nog eens blazers verwerkt, waardoor het nummer, dat als een dolgedraaid rotje in je hoofd ontploft, toch nog een zekere zachtheid wordt toebedeeld.

De hele plaat loopt eigenlijk geleidelijk aan in die richting. Want naarmate de nummers vorderen, lijkt de muur van vuige punk, die de Denen hebben opgetrokken, toch scheuren te gaan vertonen. Against The Moon heeft zelfs iets weg van een ballade, opgetrokken met blazers, een tintelende piano en de opvallend ingetogen stem van Rønnenfelt, ook al weigert hij in zijn teksten toe te geven: “I keep pissing against the moon.”

Iceage lijkt duidelijk op zoek naar een andere richting en bewijst met dit album nog meer in zijn mars te hebben dan gewoon maar voortdurend tegen allerlei schenen aan te schoppen. Schitterende plaat!