Hamish Hawk - Angel Numbers
Post Electric
Soms is het een kwestie van volhouden. Om dan een ace te slaan.
Hamish Hawk bewijst het nog maar eens. En illustere voorbeelden als Elbow en The National deden het hem voor: koppig je eigen ding blijven doen tot het moment aanbreekt dat jouw muziek plots opgepikt wordt, loont. Ook wij hadden er geen vermoeden van dat in 2014 een Schotse jongeling debuutalbum ‘Aznavour’ uitbracht. Zelfs ‘From Zero To One’ (2018) en ‘Laziest River’ (2019) gingen aan ons voorbij. Maar dan kwam, midden in de komkommertijd van 2021, de single The Mauritian Badminton Doubles Champion, 1973. En door een andere muziekfan, die bekende het nummer steeds beter te vinden, raakten we er ook aan verslingerd.
De rest van ‘Heavy Elevator’, ’s mans vierde album, bleek nog meer moois te bevatten en was in staat om een brede glimlach op onze tronie te toveren. De combinatie van sublieme teksten vol donkere Britse humor en euforisch klinkende melodieën was onweerstaanbaar. Eindelijk stonden alle tekens gunstig voor de man die lak had aan trends en genres en eigenlijk (op ‘Laziest River’ na) al zeven jaar hetzelfde deed.
Geen wonder dat de snel daarna geschreven plaat ‘Angel Numbers’ als titel kreeg. Engelengetallen zijn immers een reeks terugkerende numerieke patronen of reeksen die - aan wie erin gelooft - een kosmische boodschap brengen. Sinds ‘Heavy Elevator’ vertoeft Hawk op een wolk. Vol zelfvertrouwen schudde hij nog een reeks van twaalf songs uit de mouw die de vergelijking met het materiaal op die plaat moeiteloos aankan. Er mag dan wel geen nieuwe Mauritian Badminton Doubles Champion, 1973 op staan, opnieuw goochelt hij met metaforen en woorden die hij op muziek zette in genres die variëren van powerpop tot pure tegelplakkers.
De band staat opnieuw volledig in dienst van de manier van zingen en is ondertussen goed op elkaar ingespeeld. Eén en ander zorgt ervoor dat dit eigenlijk vooral een meer verfijnde versie werd van ‘Heavy Elevator’ en de surrealistische verhalen vinden hier in België, het land van Magritte en Delvaux, maar ook van 'Het Leugenpaleis' en 'De Ideale Wereld', een vruchtbare bodem. Toch beweert hij in de eerste zin van opener Once Upon A Acid Glance’ zelf niet het geringste idee te hebben van hoe het moet. Moeilijk te geloven, als hij gevat vertelt over hoe Bill Callahan hem bezoekt tijdens een droom (Bill), over een toekomstvisioen waarin de toekomst een “hate-filled factory’ is en over die keer dat hij Elvis Presley op tv ziet. Dat alles met een Britse flair die je van een Schot niet meteen zou verwachten.
Muzikaal gaat het van The Beautiful South over The Smiths, White Lies (zie Dog-Eared August) en Scott Walker naar Glasvegas en The Divine Comedy, maar altijd met een persoonlijke toets. Een gastzangeres bijvoorbeeld. Op Rest And Veneers hoor je naast een country-twang de delicate stem van Samantha Crain en op centrale parel Frontman komt Anna B. Savage mee zingen. Zij zorgen voor extra licht.
Hawk en band hebben een heel eigen signaturesound en daardoor kan het een paar luisterbeurten duren eer je helemaal in de mood komt, maar eens dat gebeurt, ben je ook helemaal om. Geloof ons op ons woord.
Op een show in België is het nog altijd wachten, maar onze man trok onlangs naar Londen kwam met dit enthousiaste verslag terug.