Glass Museum - 4N4LOG CITY

Sdban Records

Voor de derde langspeler trok Glass Museum de stad in. Het resultaat is even bruisend en broeierig als Brussel, waar de oorsprong van deze band ligt.

Er was al de ingrijpende verandering, die de band onderging met het aanwerven van Issam Labbene, zelf ook componist, maar in dit geval in de eerste plaats bassist. Met roots in Tunesië studeerde hij elektrische bas aan het Conservatoire royal de Bruxelles. De gezamenlijk interesse in jazz leidde tot een kennismaking met pianist Antoine Flip en drummer Martin Gregoire. Die twee besloten om Glass Museum uit te breiden en meteen het roer toch drastisch om te gooien voor het derde album.

O jawel, er zat altijd al enige elektronica in het werk van het duo, maar met '4N4LOG CITY' werd de verhouding toch enigszins aangepast. Of dat enkel en alleen de invloed van Labbene was, is niet meteen duidelijk. Wat bij een beluistering van de plaat wel duidelijk is, is dat songs een erg breed scala aanstippen, waarbinnen voor de eerste keer ook stemmen te horen zijn. Stemmen, die een nummer als Call Me Names (met de vocalen van JDS) een zekere soulvolle klasse meegeven, maar ook rapper Jazz Brak (van het hiphopcollectief Stikstof) geeft een track als VAN GLAS (wat is dat toch met die hoofd- en kleine letters tegenwoordig?) een heel andere dimensie mee. En vreemd genoeg misstaat dat alles niet binnen het kader van deze grootstadsmuziek.

In een nummer als Rewind komt de meer traditionele jazzpiano van Flipo nog enigszins bovendrijven, maar de meeste andere nummers krijgen voor het grootste deel toch een ander gevoel mee, gaande van een Ennio Morricone-achtige filmsoundtrack als in opener GATE 1 tot het bijzonder afwisselende en daardoor uiterst spannende Anchor. Maar het is dus nog steeds moderne jazz, die je door hoort klinken in zowat elk nummer, ongeacht het opzet.

De tweede helft van de plaat begint met een zachtjes aanzwellend Trails over een ronduit “minimal” Haiku, waarvan de titel perfect bij de song past, en het uiterst nerveuze III tot aan machtige afsluiter Steam, waarbij wij dan weer Vangelis zien opdoemen achter (of voor) een batterij van samplers en sequencers. Maar tegelijk heeft Glass Museum een coherent geheel van dit alles gemaakt vanuit dat stedelijk oogpunt, waardoor het bijna instant-herkenbaar wordt als afkomstig van het (nu dan toch) trio.

Glass Museum bekeek het leven in de stad vanuit het eigen glazen hokje en zette dat alles op muziek. Deze puike derdeling is het resultaat.