Galan Galan - The King of Losing Absolutely Everything

Eigen beheer

Dat deze plaat in de weken na Allerheiligen uitkwam, is wellicht geen toeval. Het is een plaat over verlies en vernieuwing.

Rechtstreekse aanleiding tot de plaat was het overlijden van de moeder van zanger-gitarist Alexander Van Vooren. Die is nog maar vijfentwintig, dus het is niet moeilijk voor te stellen dat het zo vroeg verliezen van zijn mama een hele zware impact had.

En zoals wel vaker gebeurt, verwerken muzikanten de shit van het grauwe bestaan in hun nummers en dat is hier niet anders. Wel anders dan doorsnee is het klankenpalet dat hij samen met zijn jonge bandleden gebruikt. De kleuren halen ze bij St. Germain, Galliano en US3, maar even goed bij Sigur Rós en The Durutti Column en Big Star.

Dat maakt dat de plaat moeilijk gelabeld kan worden, en daar houden radiostations niet zo van, maar singles als Eye To Eye en The Wind That Understands dreven ons toch nog eens richting het album. Met Eye To Eye maakten we kennis met nieuwe zangeres Louise De Smet, en daarvan waren we danig onder de indruk. The Wind That Understands was dan weer zo ontroerend mooi, dat we hoopten hier nog meer van te vinden op de plaat.

En “guess what”, dezelfde schoonheid vonden we in Soft In The Weight Of The World, waarin de stemmen van Van Vooren en De Smet elkaar moeiteloos vinden, ook al staat de mannenstem voor het verdriet en het gemis en laat De Smets stemgeluid het licht binnen.

Ook de twee nummers waarrond de plaat gebouwd lijkt, het instrumentale Requiem For A Mom en de meer dan tien minuten durende titeltrack, zijn perfecte voorbeelden van het ongewone karakter van deze erg persoonlijke plaat, waarop we getuige zijn van Van Voorens zoektocht naar het licht na een erg donkere ervaring.

Echt uit het donker kruipen, probeert de plaat pas bij Dreamer, de derde single uit het album. In de droom in kwestie is de overledene bijna nog tastbaar aanwezig en levend. Van Vooren probeert krampachtig in contact te blijven met zijn moeder. Hij zou wel willen blijven hangen in de droomwereld waarin ze zo nabij is. Maar het blijft bij “un rêve”.

Met het zalvende The Last One, vol zachte pianotoetsen en tedere gitaarlijnen, lijkt aanvaarding een kans te krijgen. “Don’t look back” wordt er gefluisterd en het besef dat de liefde niet is verdwenen, sijpelt door.

Heel bijzonder is de afsluiter waarin flarden van de andere nummers nog eens voorbij komen als een herinnering. De track heet ook The King Of Losing Absolutely Everything, maar dan afgekort tot T.K.O.L.a.E. Met kleine “a” dus en ook met als ondertitel (It’s Alright). Drie minuten ver valt de song plots stil en volgt nog een onverwacht klein nummer met enkel wat akoestische gitaar en celloklanken, waarover de band het mantra “so right” zingt tot de golven van de zee het verdriet uitwissen als letters in het zand.

Of je nu zelf met verlies te maken hebt, of gewoon op zoek bent naar een betoverend, uniek album: Galan Galan biedt een ervaring die je niet loslaat. Dit is geen plaat om enkel te beluisteren - dit is een plaat om te voelen.