Fred Angst - Stockholmsyndroom
Wagonmaniac
Dystopische tijden vragen om een aangepaste soundtrack. De jaren tachtig van vorige eeuw boden met de koude oorlog, anti-kernenergiemarsen, jeugdwerkloosheid, economische malaise en zoveel meer de perfecte voedingsbodem voor een bloeiende new wave-scene. De punkbeweging had getracht de samenleving een geweten te schoppen. Daarna leek de miserie enkel maar groter te worden. De zwartjassen regeerden en dansten op het kerkhof dat achterbleef.
Anno 2025 zijn de jaren tachtig van vorige eeuw aan een revival bezig. Oorlogen, extreme overheidsschulden en bijhorende maatregelen, die diep in mensenlevens hakken, fake news, AI en vult u zelf gerust verder aan. Ook muzikaal roert er een en ander. Muziek die ons een geweten wil schoppen en wil doen nadenken. Toch zij die niet blindelings in de ‘1984’ Orwelliaanse newspeak trappen en niet dwepen met de om ter hardst roepende wereldleiders, waarvan zij zelf de grootste slachtoffers dreigen te worden. Net als gegijzelden, die sympathie krijgen voor de gijzelnemers, het zogenaamde stockholmsyndroom als een vorm van traumaband. Fred Angst, gitarist bij het ter ziele gegane Aroma Di Amore, heeft met ‘Stockholmsyndroom’ een themaplaat gemaakt over de wereld in 2025, vol postwave met de voeten in vandaag en het hoofd in de jaren tachtig. Snedige Nederlandstalige alternatieve rock die schuurt en kraakt waar nodig. Alhoewel Gerry Vergult, zoals Fred Angst bij Big Brother bekend is, altijd muzikaal actief bleef na het heengaan van Aroma Di Amore onder pseudoniemen als Zool of Het Kruim (met Bootsie Butsenzeller op drums), is dit toch de debuutplaat onder “eigen” naam. Na twee jaren van hard labeur is de plaat er eindelijk.
Openingsnummer Fosforwit schildert een apocalyptisch, desolaat landschap met dreigende bas en ditto beats, waaronder de ijzige stem van Marcel Vanthilt zich declamerend afvraagt: “Wordt dit de dag dat het anders wordt?” Qua grimmige sfeerzetting kan dit alvast tellen. Drie singles werden de voorbije maanden al gelost om ons warm te maken voor ‘Stockholmsyndroom’. Eerste single 15 Dagen In De Zon zette zowaar collega (mg) aan tot pogoën op de opzwepende beat, het snedige gitaarwerk, de pompende bas en de new wave-synths, aangevuld met rauwe vocalen van Sietse Willems van Meltheads. Marcel Vanthilt wil dan weer met ons “ten onder gaan, zodat de wereld niet ten onder gaat” in Het Blauwe Goud. Onderdrukking en uitbuiting in naam van de vooruitgang. In Wolf wordt afgerekend met de wolf in schaapskleren en narcisten allerlande. Gastvocaliste Janis Van Coppenolle (Nimbus Cart) doet haar ding over een soundscape die weggelopen lijkt uit het Massive Attack-universum. Het moeten niet altijd de jaren tachtig zijn natuurlijk. In De Laatste Democraat komt het zowaar tot een Aroma Di Amore-reünie met Elvis Peeters op zang en Lo Meulen op basgitaar. Het nummer schetst een grimmig beeld van de huidige politieke situatie, waarin oppositie niet meer geduld wordt en partijdiscipline regeert. De teloorgang van ons democratisch bestel genadeloos gefileerd door een band die vroeger ook al in de frontlinies te vinden was. Terugblikkend kunnen we zelfs stellen dat De Laatste Democraat de prelude was op single Hel!, die de band onlangs naar aanleiding van de oorlog in Gaza uitbracht. Daarin schreeuwden ze de frustratie over de oorlog van zich af en vroegen zich af: “Leven we nog steeds voor de dood?”
Nel Mertens en JP De Brabander mogen in Drekman de punkpoëzie met gitaar draperen over stevige beats en elektro, terwijl Bart Timmermans (Kregel, Vandal X) wordt achternagezeten door de strakke drums van Bootsie Butsenzeller in Alles Is Van Mij. U had al wel begrepen dat er een resem collega-muzikanten meewerkten aan de plaat. Naast voornoemden zette ook Jonathan Vervaeck, frontman van de Gentse punkers Geitenvel, zich achter de microfoon om de laatste single van de plaat Misschien mee vorm te geven. Scherpe gitaren, strakke drumbeats en lyrics om nog eens over na te denken: “Misschien vind ik je apathie wel charmant /.../ maar ik haat me”.
Als u voor de exclusieve Fred A.-ervaring wil gaan, kunnen we u Ik Zal Er Altijd Voor U Zijn (slechts bijgestaan door Bootsie voor enkele welgemikte drumaanslagen) en Ongedierte, met Fred A. op stem, gitaar, bas, synths, darbuka en beats, van harte aanbevelen. Onze lieveling in deze rij is echter En Nu, een trippy reggae-dub-experience met een heerlijke sax van Roos Janssens over een strakke riddim. Massive!
‘Stockholmsyndroom’ is een plaat van deze tijd. Een plaat om op zere tenen te trappen. Te schuren waar het pijn doet. En ze komt geen moment te vroeg. “De wereld is om zeep / er gebeuren rare dingen rondom mij”, oreerde de Pajotse filosoof U. van A. zovele jaren geleden al. Of het Laatste Oordeel niet ver af meer is, blijft af te wachten. Tot die tijd kunnen we ons ter lering laven aan ‘Stockholmsyndroom’. We hebben u gewaarschuwd!