Foo Fighters - Concrete And Gold
RCA Records
We moeten nog eens hetzelfde verhaaltje afsteken als bij de nieuwe van Queens Of The Stone Age: The Queens gingen hun heil zoeken bij Mark Ronson om hen een nieuw geluid aan te meten, de Foo’s stapten naar Greg Kurstin voor hun ‘Concrete And Gold’. Om even aan te geven hoe gek dat is: Kurstin werkte al met Adele, Donna Summer, Lily Allen, Ellie Goulding, Sia, Halsey, Shakira, Carly Rae Jepsen, Kelly Clarkson, Pink en Gwen Stefani.
Het was ook hij die meeschreef met Beck aan Dreams en die Liam Gallagher een handje hielp bij Wall Of Glass. Om maar te zeggen: als het ietwat popgevoelig mag zijn, is Greg Kurstin je man. Het resulteert in een Foo Fighters-plaat - het is hun negende - die ietwat anders klinkt dan de voorgangers, ook al gaven de vooruitgeschoven singles Run en The Sky Is A Neighbourhood dat niet meteen weg.
Het fijne aan Foo Fighters is dat ze altijd wel een andere manier van werken vinden om zichzelf uit te dagen. Uiteindelijk was de manier, waarop ze bijvoorbeeld aan ‘Sonic Highways’ werkten, interessanter dan het album zelf, maar het idee was wel top. Ook nu weer hebben ze niet met oogkleppen op naar de muziek gekeken: al wie muziek maakt, heeft in hun ogen waarde. Deze plaat werd ingeblikt in de EastWest Studios in Hollywood, een druk studiocomplex, en iedereen die er passeerde werd bij Foo Fighters de studio binnengehaald. Zo zijn onder andere Justin Timberlake en Shawn Stockman van Boyz II Men op backing vocals te horen en bespeelt niemand minder dan Paul McCartney de drums op Sunday Rain; overigens het tweede nummer van Foo Fighters ooit waarvan Taylor Hawkins de lead vocals voor zijn rekening neemt.
Zelf omschreven Foo Fighters hun plaat al als "Motörhead meets ‘Sgt. Pepper’s'" of "Slayer meets ‘Pet Sounds’", maar eigenlijk willen ze dus gewoon zeggen: de gitaren zijn er nog, maar het is een tikje anders. Het begint al in T-shirt, dat meer intro is dan opener, maar al wel de twee uitersten weergeeft: heel ingetogen en met heel veel harmonieën.
De invloeden zijn zo uit de lucht te plukken: Make It Right is gestoeld op Led Zeppelin, The Sky Is A Neighbourhood lijkt een oefening in het schrijven van een Bond-soundtrack, Happy Ever After (Zero Hour) is Across The Universe van The Beatles door de Foo Fighters-mangel gehaald en dichter bij Pink Floyd dan op de titeltrack zien we Foo Fighters nooit meer komen.
Zelf zegt Grohl dat hij geïnspireerd werd tijdens het schrijven door het nadenken over de toekomst van de Verenigde Staten, “politiek en persoonlijk, als een vader, een Amerikaan en muzikant”, maar net zoals bij eerdere platen van Foo Fighters vinden we maar weinig teksten terug waarvan we de betekenis echt kunnen vastpinnen.
Bij Foo Fighters blijft het in de eerste plaats om spelplezier draaien, ook nu weer. Het is geen plaat geworden waar we lang bij gaan blijven stilstaan. Maar waar we bij ‘Villains’ van Queens Of The Stone Age bijna moe werden tijdens het luisteren omdat we zo hard naar de song moesten zoeken, is ongeveer hetzelfde project voor Foo Fighters beter uitgedraaid. ‘Concrete And Gold’ is de meest verfrissende plaat van Foo Fighters sinds…wel ja, heel lang.