Foo Fighters - Sonic Highways
Roswell
‘Sonic Highways’ is de titel van een documentairereeks van de hand van Dave Grohl over de geschiedenis van de Amerikaanse muziek, maar eveneens de achtste plaat van Foo Fighters met daarop acht nummers opgenomen in acht opnamestudio’s in acht verschillende steden. ‘Sonic Highways’ is een conceptplaat, maar dan niet muzikaal.
De documentairereeks is een indrukwekkende manier om aandacht te generen en het werkt. Foo Fighters zijn dezer dagen overal, Sonic Highways wordt uitgezonden op HBO en in eigen land is de reeks te volgen op OP12 en met een weekje vertraging op Canvas. Anno 2014 zijn de impulsen voor de consument zo veelvuldig dat je moet schreeuwen om aandacht waardoor vooral de periode die aan een release vooraf gaat belangrijk is. In de muziek merk je dat er dan ook steeds grotere marketingcampagnes worden opgezet, of dat net de verrassing troef is. Vorig jaar was er Arcade Fire en hun graffiticampagne voor ‘Reflektor’ of de waas van mysterie die rond ‘Random Access Memories’ van Daft Punk hing. Dit jaar is er Alt-J die een speciale app voorafgaand aan hun ‘This Is All Yours’ vrijgaven waarmee je de plaat exclusief op bepaalde momenten kon voorbeluisteren in een park, U2 die hun plaat gewoon in ieders iTunes zette en Thom Yorke die verraste met een nieuwe soloplaat die gelanceerd werd via BitTorrent.
Feit is dat de omkadering van ‘Sonic Highways’ interessanter is dan de plaat zelf, maar tegelijkertijd waait er wel degelijk een frisse wind door Foo Fighters. En dat uit zich dan niet door een nieuwe muzikale richting, maar gewoon door puur spelplezier, iets dat we al een tijdje misten bij hen. Een nummer als Congegration bijvoorbeeld is zeker niets dat we niet eerder hebben gehoord, maar aanstekelijk is het wel. En het repetitieve gitaartje in het begin van In The Clear doet sterk denken aan de intro van All My Life en in de tweede helft lijkt het op iets van Kings Of Leon, maar het is weer dat gevoel van plezier dat het toch verdraagbaar maakt.
Het zou interessant geweest zijn om een sterkere link tussen plaat en reeks te maken. Zo zagen we in de derde aflevering over Nashville Dave Grohl klagen omdat de gitaar in Congegration hem toch iets te countryachtig in de oren klonk. Misschien hadden ze dat soort elementen die dankzij de omgeving al dan niet toevallig in de plaat slopen gewoon moeten toelaten of zelfs opzoeken om zo een overzicht van de Amerikaanse muziekgeschiedenis te maken op zijn Foo Fighters’. Dat is het dus niet geworden, maar ‘Sonic Highways’ lijkt ons wel een plaat die pas live helemaal tot zijn recht zal komen, net zoals ongeveer alle platen van Foo Fighters. Omdat het podium hun echte habitat is, hoezeer ze de laatste jaren ook bezig zijn geweest met studio’s. Elk nummer op deze plaat zal live beter worden, daar twijfelt niemand aan.
En tot slot zijn er natuurlijk ook nog de nummers die meer dan voorganger ‘Wasting Light’ het hele muzikale spectrum van Foo Fighters tentoonspreiden. Nulmmers als The Feast And The Famine of Outside doen niemand verrast opkijken, buisness as usual. Maar de single Something From Nothing is de beste Foo Fighters-single sinds The Pretender en dendert voor richting uitbarsting op een lekkere groove.
Naar het einde toe wordt ‘Sonic Highways’ nog het interessants, met name de twee laatste nummers. De voet wordt er van het gaspedaal gehaald voor een nummer van respectievelijk zes en zeven minuten waarbij vooral die laatste, I Am A River, indruk maakt omdat het nummer wordt opgebouwd van heel zacht en emotioneel tot een nummer waarin alles, inclusief strijkers, uit de kast wordt gehaald.
‘Sonic Highways’ is dus een behoorlijke plaat met een interessante ontstaansgeschiedenis die deze zomer over menig festivalweide zal knallen. En met opvallend veel spelplezier voor een band die al twintig jaar meedraait.