Fontaines D.C. - Skinty Fia

Partisan Records

Wat is het eigenlijk dat deze band tot speerpunt maakt van de Ierse rock dezer dagen?

Is het de klagende zang van Grian Chatten? Dacht het niet. Die werkt eerder soms op de zenuwen. Is het de oer-energie die de band opwekt? Doe nog een gok, want dat doen andere bands veel feller. Is het het nationalisme, de liefde voor Ierland, die ze uitdragen sinds het begin? Bwa, er zitten Ieren tot in de VS en Australië, maar die kunnen moeilijk instaan voor de miljoenen streams die de band verzamelde.

Wij zien andere redenen. Ten eerste was er met ‘Dogrel’ in 2019 een debuutplaat die even fris en urgent klonk als ‘Suck It And See’ van Arctic Monkeys, al snel gevolgd door ‘A Hero’s Death’. Beide platen plaatsten de band in de hoek van de postpunk, een genre dat ook al populair was ten tijde van de Koude Oorlog. En laat tegenwoordig nu net de spanningen tussen het westen en Rusland heter oplopen dan in de voorbije decennia. Er heerst een algemeen gevoel van malaise. De planeet gaat naar de knoppen volgens slimme, bewuste milennials die weigeren nog kinderen op de wereld te zetten, terwijl andere, bange, witte mensen vooral een import zien van buitenlandse (lees Islamistische) problemen. Van Spanje tot Rusland levert dat succes op voor partijen die op die angsten inspelen.

Dat doet Fontaines D.C. niet. Het is zelfs geen politieke band die protestliederen maakt. Met I Love You maakten ze hun meest politieke nummer ooit. En daarin zingen ze eenvoudigweg de liefde uit voor Ierland, terwijl ze tegenwoordig opereren vanuit Londen. Toch is het geen rechtse band. In een recent interview stelden ze bijvoorbeeld dat Ierland best een socialistische regering zou krijgen. Maar hoewel ze dus politiek ambigu blijven, weten ze wel op de één of andere manier muziek te maken die past bij die sfeer. De muziek de soundtrack van onze tijd noemen is niet overdreven, zelfs al tappen ze al lang niet meer enkel uit het vaatje van de postpunk.

Op ‘Skinty Fia’ - de titel verwijst naar een hertensoort die uitstierf omdat het pronkerige gewei van de mannetjes te groot werd, maar de gelijknamige track gaat over een tot mislukken gedoemde relatie - horen we ook invloeden van bands als Inspiral Carpets, Interpol, The Clash, The House Of Love en zelfs Ierse folk. De ingrediënten, die de band het vaakst gebruikt, zijn – uiteraard – niet nieuw. Een dreigende bas, slimme hooks, ingenieuze teksten en strak drumwerk maken (de meeste) songs tot een succes. Het occasionele gebruik van een accordeon in The Couple Across The Way is, net als het gebruik van Ierse titels als In ár gCroíthe go deo en Skinty Fia en het verwijzen naar Ierse feestdagen als Bloomsday, een deel van het Ierse smoelwerk, maar het zorgt ook voor afwisseling in sfeer waarvoor instant oorwormen als Jackie Down The Line en I Love You zorgen.

Laatstgenoemde songs zal men over twintig jaar nog spelen op alternatieve fuiven, maar het is het centrale duo Bloomsday en Roman Holiday dat de ruggengraat vormt van de plaat en ze de kleur geeft die ze zo goed doet passen bij onze tijd. “Saw the city hall in flames / I suppose it doesn't do as much these days / You put on your coat and smile / Saddest one I’ve seen for a country mile”, declameert Chatten in het dreigende Bloomsday, dat net zo goed Doomsday had kunnen heten.

Roman Holiday lijkt te verwijzen naar de gelijknamige film uit de fifties met Audrey Hepburn. Zij is in die film een buitenlandse prinses in Rome. Hier zijn Fontaines D.C., de kroonprinsen van de Ierse rock, op bezoek in Londen, worstelend met de eigen identiteit. De heimwee weerklinkt in de glinsterende gitaren en verwijzingen naar het stadion van Bohemian FC, de club die vorig jaar de naam van de band op de shirts zette en naar de “Dublin Area Rapid Transit”, een trein waarmee je van Dublin snel naar Greystones (in het zuiden) naar Howth en Malahide (in het noorden) rijdt.

Fontaines D.C. slaagt er dus drie jaar op een rij in een gedenkwaardig album af te leveren. De vrees dat ze dit tempo en niveau nooit zullen kunnen aanhouden wordt voorlopig naar de achtergrond gedrukt, maar is niet onterecht. Maar om vaderlief te citeren: “Dit kunnen ze ons al niet meer afpakken!” En daarbij: als dit dan toch de Apocalyps is, is er geen tijd te verliezen.