Fontaines D.C. - Dogrel

Partisan Records

Nick Cave beweerde afgelopen week dat rock terminaal zou zijn. Wel, met deze debuutplaat geeft het Ierse Fontaines D.C. het genre een welgemikte trap in de ballen. Alive and kicking? Ge moogt gerust zijn!

 

"Hoop is een gevaarlijk iets", zei frontman Grian Chatten in een interview op NPO 3FM. "Want het doet je geloven dat je uit je kooi kan ontsnappen als je maar hard genoeg probeert." Het is die gedachte - "Shit, is dit het nu?" - die als een rode draad door het album loopt. De ene keer maakt de band er een cynische grap over, de andere keer schudden ze hard aan de ketting. Maar met een visitekaartje als dit in de hand zal Chatten niet snel terug moeten naar zijn klotejob in een Dublins hotel.

Laten we er meteen één van de hoogtepunten bijhalen: Hurricane Laughter rijdt als een stoomtrein from hell je gehoorgang binnen. Voorop de machinist van dienst, die een onheilspellend gedicht door de intercom reciteert. De stiltes tussen de verzen zijn bijna nog spannender dan de verzen zelf. Terwijl je naar buiten staart, hoor je hem in zijn Ierse tongval zeggen: "Cities barking by the windows screaming to exist."

Maar het zijn niet alleen de op beat poetry geïnspireerde teksten die deze groep uniek maken. Chatten heeft een geöliede machine achter zich. In Television Screens hoor je een soort stuiterende, poppy versie van Joy Division. Uppercut Sha Sha Sha knipoogt met die staccato hartslag dan weer naar The Clash. De heersende attitude? Less is more. Liever één keer als een bad ass met een bierflesje over de snaren glijden dan vijftien bliksemsnelle riffs uit de mouw toveren.

Fontaines D.C. schrijft het soort postpunk dat catchy is op de momenten dat je het  niet verwacht. Het zijn vaak niet de refreinen, maar de strofes die ze herhalen, opnieuw en opnieuw, als een soort mantra dat bij elke herhaling krachtiger wordt. Het meest pakkende voorbeeld is Roy’s Tune, een song waarin de verteller net van zijn werkgever te horen heeft gekregen: "There is no warning and there is no future." Een bittere pil die we zo’n vier keer door de strot geduwd krijgen.  

Dat vorm en inhoud één zijn, hebben deze boys maar al te goed begrepen. Luister maar hoe Chatten in Too Real zonder enig effect op zijn stem "Is it too real for you?" schreeuwt. What you hear, is what you get. En het is exact dat wat deze nieuwe groep zo rauw en opvallend maakt. Wat ons betreft mag Fontaines D.C. nog even in de kooi blijven sudderen, want het levert verdomd straffe muziek op.