Feist - Pleasure

Universal Music Group

Het lijken er geen zes, maar één blik op de kalender en we hebben weer geleerd dat de tijd onverbiddelijk is: ‘Metals’ van Feist is zes jaar oud. In 2011 leverde Leslie Feist een nagenoeg perfecte plaat af, waarmee ze meteen de lat hoog legde voor wat ooit de opvolger zou worden. ‘Pleasure’ is het jongere broertje of zusje dat zich afzet tegen de voorganger.

Feist zet zich af tegen dat mooie, perfect afgewerkte ‘Metals’ door dat op deze plaat nadrukkelijk niet te doen. Feist maakte het album samen met twee van haar meest dierbare vrienden – Mocky en Renaud Letang – en wilde precies die rauwheid vatten. Die rauwheid, die onafgewerktheid, past perfect bij de thematiek van de plaat. Feist wilde voor ‘Pleasure’ de emotionele limieten verkennen. Ze zingt dan ook over grote emoties zoals eenzaamheid, jaloezie, schaamte en afwijzing.

I Wish I Didn’t Miss You bijvoorbeeld verkent de nasleep van een relatie en de gevoelens die daarbij horen, van rouw tot boosheid. Muzikaal is het nummer heel erg basic; veel meer dan een gitaar is er niet te horen en door de hoofdtelefoon klinkt de ruis nog door.

Verwant en terug te vinden aan bijna het einde van de plaat: I’m Not Running Away, misschien wel het eerlijkste nummer op ‘Pleasure’. “It got hard for me to believe in true love”, bekent ze, alsook “I wouldn’t be telling the truth / If I don’t admit that I depend on you.”

Op Get High Get Low zingt ze over stemmingswisselingen en over hoe ze zich eigenlijk nog het liefst afsluit van de wereld, hoewel ze beseft dat ze daar ook niet echt gelukkig van wordt. “As long as I stay closed like that / Secretive to stay intact / Well that is not fun”, zingt ze letterlijk. Ook op Lost Dreams zoekt Feist naar geluk, maar anders dan wat we eerder te horen kregen, eindigt ze hier met hoopvol gefluister: “Every night you go to sleep / a chance to have another dream.”

Niet dat Feist voordien zoveel hits op haar conto had, op de Boys Noize-remix van My Moon My Man na is de airplay eerder beperkt gebleven, en met ‘Pleasure’ lijkt ze meer dan ooit veroordeeld tot de nachtprogrammering van Radio 1. ‘Pleasure’ is de perfecte plaat om ’s avonds te beluisteren, bij een schemerlampje en een glas rode wijn, al mijmerend over het verleden.

Feist heeft een plaat gemaakt die perfect past bij haar stem. Net zoals die kleine momentjes waarop haar stem overslaat altijd de mooiste zijn, is ‘Pleasure’ een plaat vol imperfecties geworden. Imperfecties die, na enkele luisterbeurten, gekoesterd zullen worden; zelfs dat valse gitaartje op Get Not High, Get Not Low of dat gekke orgeltje op The Wind, dat overigens bespeeld wordt door Chilly Gonzales.

Koesteren, dat is ook wat we met ‘Pleasure’ gaan doen. Het is geen plaat geworden waar een mens van gaat huppelen; wel een plaat die mikt op mensen die worstelen met hun emoties en bereid zijn om zich te wentelen in een plaat die precies daarover gaat.

Zoals Feist zelf ook weet: “You know I’d leave any party for you / 'Cause no party’s so sweet as a party of two.”

Feist speelt komende zomer op het Brussels Summer Festival.