DIRK. - Cracks In Common Sense
Mayway Records
De leden van DIRK. (tegenwoordig met hoofdletters en een punt) hebben een verleden in indiebands als Protection Patrol Pinkerton, een groep die midden jaren tien ondanks enkele leuke platen niet wist door te breken. DIRK. wist zich in 2016 wel een plekje onder de spotlights te knokken door een verdiende derde plek in Humo’s Rock Rally binnen te halen.
De eerste stap naar de eeuwige roem, zou je denken. Maar helaas, al volgde de band de Rock Rally-passage op met een uitstekend debuut, ‘Album’, commercieel kon ze die worp niet verzilveren. Het album drong niet door tot de Ultratop 100, terwijl die andere Rock Rally-winnaars, Whispering Sons, de stratosfeer in schoten. Met ‘Cracks In Common Sense’ doet de band koppig een nieuwe poging.
Kort maar krachtig is het motto van de groep, die zich specialiseert in rammelende maar melodieuze indierock. ‘Album’ rondde amper de kaap van de vijfentwintig minuten; ‘Cracks in Common Sense’ doet daar een kleine tien minuten bij. Achter de eerder korte liedjes gaan slimme popnummers schuil, die zich na enkele luisterbeurten openbaren. Iets dat bands als Cloud Nothings of Car Seat Headrest ook uitstekend beheersen (maar dan zonder de ellenlange songstructuren van die laatsten).
DIRK.-frontman Jelle Denturck doet met de nerdy look trouwens wat denken aan Will Toledo van Car Seat Headrest. Denturck heeft in tegenstelling tot Toledo echter uitstraling op het podium. Dat komt door diens slungelachtige uiterlijk, overmaatse bas en molenwiekende ellebogen. Hij doet daardoor wat denken aan een struisvogel. Rare, maar majestueuze dieren.
De band klinkt op deze plaat iets vettiger, doorwrochter en minder spontaan dan vroeger (het is de ervaring en de productie), maar zet nog steeds uitstekende nummers neer. Liedjes als Artline, Counterfeit, Toulouse en het toepasselijk getitelde Hit zijn voor de radio geschapen en horen platgedraaid te worden. Maar dat lijkt voorlopig buiten de Afrekening nog niet te gebeuren. Het zal zijn dat rock niet meer verkoopt. Of misschien is het dat de groep instrumentaal soms net iets te weinig eigen smoel heeft.
Denturck heeft een herkenbare, lichtjes zagerige stem, maar de instrumenten steken creatief gezien niet altijd boven het maaiveld uit. Er mag ook wat meer afwisseling zijn op dit album. Afluister Mother is een intiem deuntje en op Artline schreeuwt Denturck in de outro de stembanden kapot, maar verder zit er weinig dynamiek in de plaat. Desondanks is ‘Cracks In Common Sense’ een goed album dat aansluit bij deze rare tijden. Wij hopen dat DIRK. met deze plaat meer aandacht zal krijgen.