Compro Oro - Buy The Dip

Sdban Records

Minder ethno, meer techno, luidt het devies voor Compro Oro’s vierde plaat.

Het Gentse collectief Compro Oro blijft als een gek de wereld rondreizen. Muzikaal dan toch. Dat heeft het voordeel dat lockdowns en ander onheil hen niet in de weg staan. Na ‘Transatlantic’ (Havana), ‘Suburban Exotica’ (westelijk en noordelijk Afrika) en ‘Simurg’ (Istanboel) doorspekken ze ditmaal het geluid met invloeden van overal. Met ook meer aandacht voor technologie, zowel in de instrumentatie als in het concept.  

Eén keer keren we nog terug naar de sfeer van de voorganger. Met Karsilama, een nummer waarin enige golvende Turkse psychedelica verstopt zit, maar dan ben je al over halfweg het nieuwe album en dus lijkt het eerder een verre echo dan het aanknopen bij wat vooraf ging.

Bandleider en componist Wim Segers liet zich deze keer vooral inspireren door de wereld van cryptomarkten en het specifieke concept van "buying the dip": bitcoin-gravers die de markten bespelen op specifieke "lage" momenten om hogere winsten te behalen als de prijzen weer stijgen. Die wereld doet hem even verwonderd kijken als naar een exotische markt ergens in een zuiderse metropool.

Het economische en kapitalistische denken, dat mensen reduceert tot consumenten, lijkt hem onrustig te maken. Tenminste dat horen wij in deze acht nieuwe composities die Segers componeerde op piano of vibrafoon, maar die door de aankleding met zenuwachtige gitaren, jazzfunkritmes, dubby baspatronen, ratelende exotische perscussie en nachtclubachtige elektronica uitgroeiden tot onheilspellende, borrelende brouwsels. Enkel de zomers klinkende afsluiter Kayak brengt een zorgeloos geluid.

Songs als opener Ben Hur en single Bitcoins klinken eclectischer en dreigender. Na de marimba-intro van Ben Hur lijken we zelfs even naar Anne Clark-achtige donkerte gedreven te worden, maar zoals het een jazzcollectief betaamt, laat Compro Oro altijd een uitweg open.

‘Buy The Dip’ is een zo goed als volledig instrumentale plaat. In tegenstelling tot de voorganger, waarop Murat Ertel (BaBa ZuLa) en zijn zingende partner Esma Ertel kwamen meespelen. Enkel op het Krautrockachtige Dungeon is er iets van menselijke zang te horen in de vorm van spookachtige kreten. Maar wat wil je van een band die zelfs natuurlijke vogelgeluiden ombuigt tot dreigende fluittonen (Lament)?

Het kompas van Compro Oro slaat dit keer dus alle richtingen uit en toch klinkt de plaat samenhangend. Zou het kunnen dat de heren de definitieve sound gevonden hebben of verrassen ze volgende keer toch weer?