Chantal Acda & Bill Frisell - Live At Jazz Middelheim

Glitterhouse Records

Bounce Back’ uit 2017 was het begin van iets moois tussen Chantal Acda en gitarist Bill Frisell. De twee hervonden elkaar vorig jaar op Jazz Middelheim en dit schijfje brengt dat magische optreden in herinnering.

Chantal Acda mocht van de organisatoren van Jazz Middelheim een programma samenstellen voor de Club Stage. Ze ging daarvoor samenwerkingen aan met het mannenkoor Arc Sonore, het trio bestaande uit Shazhad Izmaily, Jean-Yves Evrard en Eric Thielemans en een zelf samengestelde Big Band, maar ook dus met de Amerikaanse cultgitarist Bill Frisell.  

Vooral die samenwerking sloeg gensters en die mogen nog eens sprankelen op deze beperkte verzameling van zes nummers. Allemaal songs uit Acda’s vorige platen ‘Bounce Back’ en ‘The Sparkle In Our Flaws’ op de single Son na die eerder werd opgenomen voor de plaat met Distance, Ligth & Sky, ‘Casting Nets’.

Niets nieuws dus, maar wel een dankbare terugblik op de warme vriendschap die het duo vorige zomer uitstraalde. Bovendien zijn het stuk voor stuk betere versies dan de originele door de fijnzinnige bijdrage van Frisell die de songs boven henzelf optilt met etherisch en zeker hemels gitaarspel.

Meer of iets anders was ook niet mogelijk. Je kunt van Acda’s introverte, gefluisterde liedjes moeilijk stadionversies of discostampers maken. Het enige wat Frisell doet, is een gouden randje aanbrengen aan de liedjes van Acda waardoor hun soms te emotionele gewicht lichter wordt zonder evenwel de ontroering weg te nemen. Heerlijk hoe gitaarspel en zang elkaar knuffelen zonder elkaar dood te knijpen.

Met zes nummers blijven we een beetje op onze honger zitten, maar als we ooit troost nodig hebben, zetten we met plezier deze versie van The Other Way nog eens op. “I still don’t understand how frightened I became” zingt Acda, maar zij vindt troost in de armen van een vriend en wij in haar samenspel met Frisell.

Eerder bracht Acda ‘Live In Dresden’, ‘Live In Münster’ en ‘Live In Ghent’ uit, telkens ook met zes (en een keer met zeven nummers). Dit kleinood schittert toch het meest, niet in het minst door het slotnummer Son waarop de piano werd ingewisseld voor Frisells intieme gitaargefluister. Dit nummer dat Acda schreef tijdens een post-natale depressie is zo ontroerend dat je zucht elke keer het afgelopen is.

Eenvoud kan prachtig zijn, maar ja, maak dat de fans van pakweg Oscar and the Wolf maar eens wijs. Misschien zegt dit meer dan woorden: