Boudewijn De Groot - Even weg

Universal Music Group

Even weg

Met de hulp van zijn zoon Marcel kwam Boudewijn De Groot terecht bij The Dutch Eagles, een in Nederland bekende band, die vooral The Eagles coveren. En, zeggen de kenners, dat doen ze op het perfecte af. Met hen maakte hij ‘Even Weg’. En die mag niet ongemerkt voorbijgaan.

Ooit was er een volmaakt duo dat de Nederlandstalige muziek de definitieve adelbrieven bezorgde en onder hun beidjes het genre naar internationale hoogte tilde. Lennaert Nijgh en Boudewijn De Groot schreven  voor enkele generaties jongeren en minder jongeren uit de landen aan Maas en Waal de soundtrack van hun leven. Lennaert verwoordde als niemand de hunker, de wanhoop, de naïviteit, het protest van de adolescentiejaren of de verveling, de twijfel van de volwassenheid en Boudewijn De Groot kleefde er telkens weer de melodie op die er klaarblijkelijk bij hoorde.

Lennaert stierf te jong en wellicht ook te eenzaam en De Groot bleef artistiek ook al te alleen over. Andere tekstschrijvers schoten hem te hulp en - wat vroeger eerder sporadisch gebeurde - Boudewijn nam zelf de pen vast en begon te schrijven. Dat leidde tot het heel mooie en erg autobiografische 'Achter Glas’. Boudewijn had Lennaert als het ware tot zichzelf genomen en schreef teksten en melodieën.

En toen gebeurde er iets merkaardigs: Boudewijn De Groot hield op met componeren. Hij dook onder bij het gelegenheidsensemble Vreemde Kostgangers (Lees de recensie van 'Vreemde Kostgangers' en 'Nachtwerk') waarvoor hij teksten schreef, maar amper nog muziek componeerde. Boudewijn was dus Lennaert geworden. Sterker nog: hij, de man van de onvergankelijke melodieën, ging op zoek naar mensen die voor hem muziek konden maken.

Nu is er deze plaat. Van bij de eerste noot wordt elke mogelijke twijfel weggenomen: dit is country en deze warme stem is Boudewijn De Groot zoals we hem nu al bijna vijftig jaar kennen. Nachtegaal heet dat lied en het gaat over iemand die alleen maar wil zingen. Een soort van identiteitskaart misschien? Verder op de plaat staat Wissels, nog zo’n allegorisch nummer over veranderingen in het leven. Vlot gezongen, achtergrondkoortjes erbij. The Eagles, de echte dan, zouden het niet beter doen.

Ondertussen is BDG uitgegroeid tot meer dan een liedjeszanger. De Boom bewijst dat: een filosoferende tekst over een boom die symbool staat voor wat het leven voor sommige mensen te bieden heeft. Het uitgesponnen Niemandsdorp heeft ook iets van dat bezinnends. Country zit ook in de teksten. Het titelnummer heeft iets van een roadsong waarin een kortstondige liefde alleen gelaten wordt; een oeroud thema maar in de countrywereld wordt de vlam ervan wel wakend gehouden. 

In De Stoet beschrijft De Groot uitgebreid in een onvervalste talking blues de begrafenis van een boerenpaar en de weg naar het kerkhof. Of dit een onderwerp is waar een stadse rapper zich zou voor interesseren, lijkt even ondenkbaar als Robbe De Hert zonder handdoek. Eerlijkheidshalve lijkt het even ondenkbaar dat dit nummer ooit op een Best Of-verzameling van De Groot zal terechtkomen.

Verandering, komen en gaan, onrust en onzekerheid, afscheid en hunker naar standvastigheid zijn thema’s die Boudewijn De Groot altijd hebben bezig gehouden. Het geeft zijn teksten een soort melancholie die ook verweven zat in Lennaert Nijghs teksten. Het droefgeestige Vliegveld komt inhoudelijk in de buurt van KL 204 (Als Ik God Was) van Peter Koelewijn.

The Dutch Eagles tekenen op deze cd voor alle composities en dan nog in de stijl van hun illustere Amerikaanse naamgenoten. En ze doen dat goed: een streepje dobro, discrete pedalsteel, zoete backgroundvocals, ... het zit er allemaal in; feilloos maar onopvallend geblend en geproducet zoals saffraan in rijstpap. De flinke gitaren en het dito tempo van Waar Wacht Ik Nog Op zou men in de States countryrock noemen en Wachten is gewoon vintage The Eagles.

Loop dus naar de platenwinkel of klik door naar een virtual store en ga voor ‘Even Weg’. Je ontdekt daar een groep die nummers maakt alsof Boudewijn De Groot ze gecomponeerd heeft en Boudewijn De Groot die teksten schrijft alsof hij nooit iets anders gedaan heeft. De samenwerking met The Dutch Eagles bevalt ons meer dan zijn uitstappen met Vreemde Kostgangers wegens meer coherentie en een muzikaal idioom dat beter past bij de muziek die hij de laatste jaren zelf vaak heeft geschreven. Hoe noemt men zulke samenwerking? Een win-win-situatie!

24 februari 2019
Frank Tubex