Black Flower - Future Flora

Zephyrus Records

Nu de releasetour rond Black Flower’s ‘Future Flora’ er bijna opzit, is het tijd voor ons om die plaat eens grondig onder de loep te nemen: is het een opstapje naar een rijke toekomst of gewoon een korte, leuke langspeler die binnenkort alweer onderaan de kast terecht komt? Dat laatste zeker niet!

 

Black Flower is zonder meer een van de meest veelbelovende acts binnen de Belgische jazzscène. Het vijftal, befaamd om de exotische klanken die ze bij de klassieke jazzcomposities strooien, timmert langzaam maar zeker aan een weg naar de internationale top. Dat blijkt maar weer uit hun nieuwe album, ‘Future Flora’. Hun derde plaat al, maar nog steeds even vernieuwend als hun debuut ‘Abyssinia Afterlife’.

Toegegeven, onze verwachtingen waren hooggespannen. Voorloper ‘Artifacts’ (2016) bleek een schot in de roos met haar genadeloze, dansbare ethiodub en rokerige rock-jazz. Dat het Gents-Brusselse collectief dat niveau nog zou kunnen overstijgen, leek uitgesloten. Maar kijk, ze doen het toch maar weer. ‘Future Flora’ kruipt onder je huid, vervult je met passie en liefde en is zo opwindend dat je er duizelig van wordt.

Dat begint met het dynamische Early Days Of Space Travel Pt. 2, een jachtig en propvol nummer dat je benen doet hunkeren naar een dansvloer. Het is een nummer dat als het ware een eigen leven lijkt te leiden en elke luisterbeurt wel anders klinkt. Er zijn zo veel verschillende geluiden en invloeden dat we nauwelijks weten waarop we ons het eerst moeten concentreren.

Ook Maloya Bud – wat een fantastisch werk op die basgitaar – en Hora De Aksum zijn overweldigend. Bij die laatste zijn het, naast de uitstekende sax en cornet, toch vooral de drums en percussie die in het oor springen. Al zeker wanneer ze op de voorgrond worden geplaatst na een dik minuutje. Wat een geniaal moment.

Toch is het vooral Ohm Eye dat ons bij de keel weet te grijpen. Dat is natuurlijk niet verbazend: het is het donkerste, meest exotische nummer op de plaat. Het nummer doorbreekt de dynamiek op zo’n stijlvolle manier dan de tranen ons in de ogen springen. Na een kleine halve minuut dwalen we in onze gedachten al rond in donker, onverkend terrein op het Afrikaanse platteland, en de band weet ons daar te houden tot de allerlaatste seconde van het nummer.

Na een schrikremedie met Ankor Wat, dat ons helemaal uit onze trance sleurt, komen we al aan bij slotnummer en titeltrack Future Flora. En hele boterham: het pièce de résistance duurt ruim dertien minuten. Maar dat is geen seconde te veel. Tussen de saxofoon die opent en de drums die afsluiten is er geen enkel vervelend moment.

We zijn maar weer eens verbaasd door de bergen talent waarover het vijftal beschikt. Ze behoren ongetwijfeld tot onze meest favoriete artiesten van het moment. Als ze zo blijven voortdoen, zullen ze dat nog enige tijd blijven ook. We zijn alvast benieuwd naar de volgende shows. Mis ze zeker niet op Wereldfeest of Dranouter!