Black Country, New Road - Ants From Up There
Ninja Tune
Zo rap als Black Country, New Road in het kielzog van vrienden black midi ten tonele verschenen, zo snel implodeert de band ook weer. Op de gezamenlijke bandfoto in het artwork van het nieuwe album staat de onwillige frontman een hele meter van de anderen vandaan. Luttele dagen voor het verschijnen van ‘Ants From Up There’ maakte vocalist Isaac Wood bekend de band omwille van psychische problemen te hebben verlaten. Of het echt zo een hard gelag is, zal moeten blijken, maar het maakt dit tweede album voor het moment des te mythischer.
"Lay out your rules for the night / Don’t eat your toast in my bed", zingt Wood halverwege het sombere Bread Song. Het is één van de meer intieme momenten op het album, een stil prevelen van iemand die gehoord heeft dat het een deugd is je grenzen aan te geven. Dan vallen de drums van Charlie Wayne halverwege in en stuwen, zoals wel vaker, de boel stevig op. BC,NR heeft er sowieso een handje van weg om symfonische trekken te vertonen, met terugkerende thema’s en patronen. Tijdens Snow Globes, één van de twee sterke lange afsluiters, gaat Wayne minutenlang wild tekeer als een freejazzdrummer. Zijn grillige, maar trefzekere spel komt ook in de studiomix van Basketball Shoes duidelijk naar voren: daar klinkt de doffe kickdrum als een regelmatig stuiterende basketbal, waarna hij er in minuut zeven ineens even mee begint te dribbelen, om in de coda tenslotte een paar keer hard te dunken.
In ongewoon ruime bezetting met saxofoon, viool, toetsen, bas, drums en gitaren is het eigenlijk oneerlijk om alleen de drummer uit te lichten. Alle groepsleden zijn buitengewoon getalenteerd in het subtiele, mooi gearrangeerde spel, feilloos vastgelegd door Sergio Maschetzko. Maar de echte ster is toch Wood. Hij doet ons menigmaal denken aan die andere cultheld Jeff Mangum.En naar het schijnt is Arcade Fire zijn favoriete band. Dat hoor je. Vooral op Good Will Hunting, een op kamermuziek en postpunk geënte wals die ongetwijfeld overeind zou zijn gebleven op de grote podia.
Waar menig Engelse band zich tegenwoordig bedient van modieuze praatzang, is het ironisch dat de voordracht van Isaac Wood nu juist steeds melodieuzer begon te worden, opgekrikt door bandleden en vrienden. ‘Ants From Up There’ is hoe dan ook het hoogtepunt in de nog altijd prille carrière van de band. Een hoogtepunt dat zich jammer genoeg in de studio heeft voltrokken. Hoewel het overgebleven zestal vooralsnog niet heeft aangekondigd volledig te stoppen, lijkt aan het vertrek van Wood een van de beste Engelse live bands in het huidige circuit verloren te zijn gegaan.
Weet je nog? Die plaat die David Bowie uitbracht en binnen een week zijn laatste zou blijken te zijn? Black Country, New Road verdient lof voor zoveel durf en zelfvertrouwen, maar ‘Ants From Up There’ draagt ook de bittere smaak van een plotseling en impliciet aangekondigd afscheid.