Big Red Machine - How Long Do You Think It’s Gonna Last?

37d03d

Justin Vernon, Aaron Dessner en een hele hoop andere muzikanten en creatievelingen richtten in 2016 het 37d03d (People) collectief op. Bedoeling was om samenwerkingen tussen muzikanten en andere artiesten te promoten en te ondersteunen. Sindsdien kwamen op het label al een pak mooie albums uit, waaronder uiteraard ook de platen van Big Red Machine, de superband waarin beide heren zelf de kern zijn.

De debuutplaat van Big Red Machine kwam uit in 2018 en droop van de klasse zonder echt wereldschokkend te zijn. Hetzelfde geldt voor deze opvolger waarop eigenlijk minstens drie songs van de hand van Taylor Swift op hadden moeten staan, de succesvolle ster waarmee Dessner samenwerkte voor ‘Folklore’ en ‘Evermore', platen die Swift heel wat credibiliteit opleverden bij een meer alternatief publiek.

Maar, Closure en Dorothea kwamen op ‘Evermore’ terecht en zo blijft Swifts bijdragen tot dit album beperkt tot de single Renegade en Birch, een duet met Justin Vernon. Het tweede is mooi in balans tussen rusteloze elektronica en de twee mooie stemmen, maar Renegade klinkt door de hoofdrol voor Swift te poppy voor onze oren. Het is heel mooi gearrangeerd en kon dan ook op heel wat bijval rekenen, maar het is wel een van de gladste nummers van de plaat, ondanks de diep snijdende tekst.

De aanwezigheid van Swift is dus niet wat deze plaat, die sowieso veel toegankelijker klinkt dan het debuut, speciaal maakt. Wat dat wel doet, is het feit dat Dessner voor het eerst zingt op een drietal tracks. Vernon blijft de belangrijkste zanger, maar o.a. op Brycie, een ode aan zijn broer en bandgenoot bij The National stond hij zelf achter de microfoon. Het is dan ook een persoonlijk nummer.

Het pas ook mooi bij de thema’s van “kindertijd”, “(verlies van) onschuld” en “nostalgie” die ook al duidelijk aanwezig waren in eerste single en albumopener Latter Days, een mooie pianoballade zoals er wel meer op de plaat staan, hier met de stem van Anaïs Mitchell, die ook nog mag meedoen op afsluiter New Auburn en Phoenix. Dat laatste nummer is een van de smaakmakers van de plaat, maar draagt vooral de stempel van Fleet Foxes door de bijdrage van Robin Pecknold en de aangesleepte blazerssectie.

De andere gasten zijn bijna allemaal bekenden van op ‘I am Easy To Find’ wat er ook voor zorgt dat dit album eerder aanleunt bij die plaat van The National dan bij het vorige album van Big Red Machine. Sharon Van Etten, Lisa Hannigan en Kate Stables van This Is The Kit, komen allemaal een keer langs en geven de plaat een zekere vertrouwdheid.

De verrassingen komen van het jazzy Reese en van  Naeem (Spank Rock), de rapper uit Baltimore die het al avontuurlijke nummer Easy To Sabotage nog iets extra’s geeft naast de geweldige drumpartijen die het nummer kenmerken. Normaal zijn we niet zo gek op stemvervorming, maar hier werkt het wel. Ook 8:22 AM, een etherisch duet tussen Vernon en Ariel Engle van Broken Social Scene en La Force mag ons elke dag wel wekken.

Met vijftien nummers is deze plaat een lange zit, maar hoe langer ze duurt, hoe comfortabeler ze aanvoelt. Je voelt het respectvolle samenspel tussen de muzikanten, de creatieve generositeit die elkeen aanbracht en de emotionaliteit die alles verbindt.