The National - I Am Easy To Find

429 Records

We hebben de tijd genomen om dit ‘I Am Easy To Find’ te analyseren. Ervaring leerde ons namelijk dat albums van The National doorgaans wat langer nodig hebben om te aarden. Dat deze plaat ook nog eens een joekel met zestien songs en bijbehorende kortfilm is, maakte het werk niet makkelijker. Dus neem het van ons aan, als we zeggen dat het schrijven van een recensie zelden zo moeilijk was, zij het om alle juiste redenen. We hadden gewoonweg te weinig plaats op ons blad om dit album in alle schoonheid te omschrijven.

 

Openingstrack en eerste single You Had Your Soul With You pikt met een heerlijk gemanipuleerde gitaarriff de muzikale draad van ‘Sleep Well Beast’ op. Maar na een instrumentale break blijkt dat ingrijpende veranderingen plaatsvonden. Enkele ontroerende strijkers en de engelachtige stem van Gail Ann Dorsey, u mogelijk bekend als oud-bassiste bij David Bowie, tillen de song naar een hoger niveau.

In het verleden werkte de band al samen met gastzangeressen. Denk maar aan This Is The Last Time, maar nooit eiste het vrouwelijke geslacht zo prominent de hoofdrol op; en met succes. Want waar Beringer in het verleden zong over relaties vanuit het mannelijk standpunt, krijgen we nu een heerlijk verfrissende wisselwerking. Luister maar naar Oblivions, een duet met Mina Tindle (a.k.a. mevrouw Bryce Dessner), dat de waterdruk op onze ogen aanzienlijk verhoogt. Iedereen, die ooit al in een langdurige relatie zat, herkent de strijd tegen gewenning en drang naar eeuwige liefde.

The Pull Of You dateert eveneens uit de ‘Sleep Well Beast’-sessies, maar het plaatje klopte pas toen Lisa Hannigan haar weifelende stem leende. Sharon Van Etten passeert ook even de revue om een smachtend stukje parlando af te leveren. Het nummer eindigt met een partij strijkers die ons verbijsterd achterlaat. Want naast het album van vrouwelijke stemmen, is dit eveneens het album van de strijkers. Pluimen op de hoed van muzikaal genie Bryce Dessner!

Niet een pluim, maar een hele vogel zou titelnummer I Am Easy To Find moeten toekomen. Vanwege de moordende concurrentie zijn we er nog steeds niet helemaal uit, maar op elk ander album zou dit hét prijsbeest zijn geweest: het slepende ritme, de subtiele synths en strijkers omhelzen Kate Stables (This Is The Kit) en Berninger terwijl ze moedwillig je hart breken. Indien dit bij u niet het geval is, raden we u ten zeerste aan een afspraak bij de cardioloog te maken.

Nog zo’n instant classic volgt Not In Kansas. We zouden er even de cijfers op moeten naslaan, maar dit zou wel eens het langste nummer uit het repertoire van de band kunnen zijn. Het gitaarlijntje is The National van de zuiverste graad. En dan zwijgen we nog over de heerlijke teksten vol popcultuurreferenties, die Berninger weer op papier wist te zetten. Bij vlagen doet het ons aan vriend van het huis Sufjan Stevens denken. Meer argumenten hebben we waarschijnlijk niet nodig.

Gail Ann Dorsey mag op Hairpin Turns nog eens de show stelen. En ook dit nummer voelt aan als een klassieker in wording. Een andere klassieker, alleen niet meer in wording, is Rylan. Jarenlang stond het nummer op de setlists van de band, maar nooit op plaat. De miljoenen gebeden werden eindelijk verhoord, maar het was het wachten waard.

Afsluiten doet de plaat met Light Years, een song die gedragen wordt door een fantastisch riedeltje en die, ondanks het trieste onderwerp, een aanlokkelijk refrein heeft. Wat ons betreft een aardige concurrent voor traditionele setafsluiter Vanderlyle Crybaby Geeks.

Op het einde van deze recensie beseffen we pas dat we door het overaanbod aan goede songs nummers als Quiet Light, Hey Rosey en So Far So Fast over het hoofd zagen. Daarom hebben we slechts één advies: beluister deze plaat, van voor naar achter en terug. Want er zullen in december twee soorten eindejaarlijstjes verschijnen: die waar ‘I Am Easy To Find’ eenzaam bovenaan staat en lijstjes die het compleet bij het verkeerde eind hebben.

The National speelt op 16 en 18 augustus op Pukkelpop.