Ada Lea - When I Paint My Masterpiece

Saddle Creek

Wij en Ada Lea kennen elkaar al van in 2019. Het is te zeggen: wij kennen haar en misschien heeft zij ons gezien, toen in De Roma.

Debuutplaat 'What We Say In Private' hebben we destijds niet besproken, maar we waren dus wel aanwezig toen ze verondersteld werd het voorprogramma te spelen voor Kevin Morby, die helaas ziek afmeldde. In plaats daarvan kregen we een uur Ada Lea, ruim tijd genoeg voor Alexandra Levy om ons hart in te pakken en er een strik rond te draaien. Met opvolger ‘One Hand On The Steering Wheel The Other Sewing A Garden’ bloeide de liefde opnieuw op, ook al tapte ze daarop uit een iets ruwer vaatje. En nu is er ‘When I Paint My Masterpiece’. En opnieuw klinkt La Lea anders: zachter, meer folky, organischer ook. 

En dat laatste blijkt geen toeval, maar een bewuste keuze. Levy, die ook dichteres is en schildert, heeft geleerd dat ze kan vertrouwen op haar handen en die van collega en landgenote Margaux Williamson: “The hand knows best. A shape produces itself, where I go toward what is intuitive, rather than logical”, zei die. Levy nam dit als motto, trok zich samen met band (drummer Tasy Hudson, guitarist Chris Hauer en bassist Summer Kodama) terug op het platteland van Ontario en nam daar het grootste deel van de plaat op in één kamer. Het resultaat klinkt even losjes en psychedelisch als bands zoals Big Thief (die ooit debuteerde met een album, ‘Masterpiece’ genaamd), Haley Heynderickx, Florist en Lomelda.

De plaat komt maar hortend op gang met het ultrakorte Death Phase Of 2024 (Rainlight) en Moon Blossom. Alsof Lea een paar schetsen moest schilderen om de kleur van de plaat te bepalen. Maar dan raakt ze de luisteraar midscheeps met Baby Blue Frigidaire Mini Fridge. Bijna achteloos zet ze de sfeer neer, verwijzend naar een dichter, een fotografe en Thelonious Monk. Ze toont in één moeite door meteen dat ze overal inspiratie kan vinden, zelfs in een item dat ze ruilde voor een matras en een zonnebril. Maar ook het leven als geheel kan het onderwerp zijn voor een song als Something In The Wind. De titel is een subtiele eerste, maar zeker niet laatste verwijzing naar Bob Dylan. De man is overduidelijk het onderwerp van het grappige Bob Dylan’s 115th Haircut, een song sprankelend als zonlicht op water.

En zo staan er nog wel meer songs op de plaat. Laat je niet afschrikken door het grote aantal tracks (zestien). Er zijn een paar korte bij en er wordt met zoveel kunde en liefde gemusiceerd en gezongen dat de drie kwartier, die de plaat duurt, zo voorbij zijn. Zoals het bij een schilderij past, neem je er best de tijd voor en hou je af en toe enige afstand. Wees maar zeker dat dit meesterwerk je zal raken.