Ada Lea - One Hand On The Steering Wheel The Other Sewing A Garden

Saddle Creek

Fans van Phoebe Bridgers, Courtney Barnett, Lucy Dacus, Julien Baker en co. zullen zeker ook smullen van dit album.

2019 had het jaar moeten worden van Ada Lea. Haar debuut ‘What We Say In Private’ werd wereldwijd opgepikt en ze kon surfen op de golven die hogergenoemde dames al hadden gecreëerd. Bovendien mocht ze op tournee met Kevin Morby langs de fijnste clubs in Europa. Maar helaas, Morby werd ziek en gelaste zijn tour af. Ada Lea stond toen wel in Trix en wij waren erbij, maar we waren met te weinig om de buzz echt aan te zwengelen.

Nu is er ‘One Hand On The Steering Wheel The Other Sewing A Garden’, een plaat die werd voorafgegaan door een rits geweldige singles als Hurt, Damn en Partner. Dat trio bewees dat de debuutplaat geen toevalstreffer was. Alexandra Levy, zoals de artieste echt heet, heeft dan ook tonnen inspiratie. Ze put die uit eigen ervaringen, dagdromen en de Napolitaanse romans van Elena Ferrante en weet die om te zetten in betoverend proza en een totaal eigen sound.

Met één hand op het stuur van haar wagen rijdt ze door het deel van Montreal dat St. Denis heet en in de achteruitkijkspiegel kijkt ze terug op het voorbije jaar met al de kleine en grote ongelukjes, de kleine en grote verdrietjes, de kleine en grote angsten. Eén jaar - tien nummers - dat start met Damn op een vervloekte nieuwjaarsdag die verkloot wordt door druggebruik en eindigt terug bij haar ouders met Hurt, een song die verhaalt over een mislukte relatie.

Of alle verhalen autobiografisch zijn, laat Ada Lea in het midden, maar ze weet verdomd goed hoe ze de luisteraar moet raken. Telkens weer kiest ze de juiste sound bij elk nummer. Zo klinkt Nothing Can Stop Me From Dying, de single die tegelijk met de plaat uitkwam, behoorlijk edgy ,met een stevige, repetitieve bas, gekartelde gitaar, spookachtige vocalen en een aanwaaiende sax. Een behoorlijk verschil met het eerder verschenen trio singles en met de fingerpickinggitaar in een song als Saltspring, waarin ze een oude brief van haar lief terugvindt.

Oranges, dat ze twee jaar geleden in Trix al speelde, staat ook de plaat. In het nummer raadt ze een zeker Mary aan te denken aan “de tijd van de wilde sinaasappels en rode wijn”, een metafoor voor “betere tijden”. Ongewild brengt het ons terug naar de tijd voor corona en bewijst het zo dat dit nummer voor iedere luisteraar een persoonlijke betekenis kan krijgen, een voorbeeld van hoe een persoonlijke tekst, mensen over heel de wereld kan raken. Hetzelfde geldt voor Partner. Heeft er iemand het gevoel van eenzaamheid ooit mooier beschreven dan: “She’s a dancer with no partner”?

Het middenstuk met de lange titel And My Newness Spoke To Your Newness And It Was A Thing Of… blijkt slechts een kort, instrumentaal intermezzo, maar ook daarna blijft de plaat van hoog niveau. De trage wals,  My Love 4 You Is Real, verhaalt over een tot mislukken gedoemd huwelijk en ligt in de lijn van Nothing Can Stop Me…, maar in Backyard, Writer In NY en Violence klinkt Ada Lea behoorlijk klein om dan met afsluiter Hurt je hart nog eens aan gruzelementen te slaan.

Op 21 januari 2022 staat Ada Lea opnieuw in Trix. Zorg dat we dit keer met meer zijn. Deze Canadienne verdient het.