Widowspeak - Beter verdiend

Trix, 3 mei 2024

Als je nog aan het nagenieten bent van de wederopstanding van Cranes op #Nuits24 of van het verslag en enthousiasme van collega (cd) daarover, had je in feite ook een paar dagjes later naar Antwerpen moeten afzakken. Want de stem van Molly Hamilton heeft een gelijkaardige, haast onaards mysterieuze en etherische schoonheid. Ijl, hoog en toch krachtig vanuit de keel. Alleen hoef je bij Widowspeak geen digitale scapes of elektrobeats te verwachten, maar een soort downtempo, licht psychedelische, dark bluesy indiepop. Sfeervolle rock zonder roll, waarin het solerend snaarwerk van wederhelft Robert Earl Thomas vaak de hoofdrol speelt.

Molly, Robert en de drie bandleden lijken de vreugde van het toeren maar niet te willen inruilen voor een nieuwe studioplaat en blijven op de succesnoten van ‘The Jacket’ (2022) de wereld verkennen. Goed voor ons, want daarmee kregen wij na de gemiste, eerdere passage in Trix een tweede kans. De melancholieke Americana en de duistere, gemoedelijke latenightstem van Molly, waarmee het koppel keer op keer ballades vol liefde en emoties en met een lichtpsychedelische toets uitvindt, raakt ons mokerhard. En ja, we kopiëren daarbij nog één keer graag voor u referenties als Mazzy Star of dus Cranes. Al is live natuurlijk altijd een ander verhaal dan op plaat.

Toch was dit intieme optreden in de Trix Bar (goed voor slechts een dikke vijftig betalende gasten) het allerlaatste in een lange, slopende tournee. “And tomorrow we go home. Finally.” Met een voldane zucht erbij. Terug richting New York.

Of richting Melbourne, in het geval van Jess Ribeiro, die enkel op gitaar en met een ongelofelijk zwoele, donkerblauwe stem de zaal aan de lippen kleefde. Met vaak enkel een paar tokkels op de bassnaar om de basis van de song aan te geven, waar ze vocaal vakkundig rond kronkelde. Van mijmerend tot echt pure blue mood-music. Of in onverbloemde romantiek, zoals in het wiegende Strange Game uit de Netflix film 'Love At First Sight', dat in uitgeklede vorm mooi overeind bleef. Ruw en rudimentair, vaak wat afstandelijk, maar tegelijkertijd erg intiem. Als een sirene van de nacht, vol weemoed. Een iets meer uptempo Rivers On Fire met dubbel snaarspel misschien buiten beschouwing gelaten. Een mooie opwarmer van zo’n half uur, vijftien krachtige liedjes lang.

En daar kon Widowspeak natuurlijk prima op voortbouwen. In een gelijkaardige, van éénkleurige mist voorziene, Twin Peaks-achtige setting vol sfeer en mysterie. En dat zeggen we niet enkel omdat liefdeskoppel Molly en Earl als bisnummer - hopelijk voor de allerlaatste keer ooit naar eigen zeggen - een prachtige, slepende vertolking van Chris Isaaks Wicked Game ten beste gaven. (check die song!).

Spreekt voor zich dat de band aardig plukte uit ‘The Jacket’ met het trio While You Wait, Salt en The Drive, nummers die een soort van indierockend sfeertje neerzetten dankzij een misschien iets te rechttoe swingende drums- en basomkadering. Gelukkig sloten de vibrerende mellotrontonen van de toetseniste en backingvocaliste het sfeervolle, lichtpsychedelische gitaarspel van Robert Earl Thomas netjes in en susten ze de rockgemoederen. We noteerden trouwens het digitale piano- en achtergrondzangwerk zeker als een essentiële live meerwaarde. Niet in het minst, toen een gebroken snaar en dus twee minuten gitaarstilte netjes werden opgevangen door zang, bas en toetsen bij aanvang van hoogtepunt True Blue.

Enige kanttekening: af en toe balanceerde de band misschien een beetje op het touwtje van “te”: te zweverig, te depressief, te veel in datzelfde, typische stemtimbre. Gelukkig konden enkele energieke songs zoals het afsluitende Everything Is Simple deze rechte lijn doorbreken. Of unieke partijen zoals het bijna neus-aan-neus-spel in het felle The Jacket, waarbij Robert Earl keihard aan de metalige snaren trok en met vastgekluisterde blik op partner Hamilton de wereld buiten sloot.

Om maar te zeggen dat het ons blijft verbazen waarom de ongelofelijk sfeervolle songs vol lieflijke melodieën en harmonieën niet meer toeschouwers aantrekken. Zeker weten dat een breed Slowdive-publiek ook het hart weet te openen voor Molly en Robert. Ze verdienen het in elk geval zeker en vast. Ook al blijft het tweetal echte doorbraaksingles (die handvol liefdescovers van R.E.M., Dire Straits of anderen niet meegeteld), angstvallig mijden. Volgende keer dan maar?