#Nuits24 - Cranes, TAKH - Er is in dertig jaar niets veranderd

Botanique, 30 april 2024

Of het aan onze leeftijd ligt, daar zijn we nog niet uit, maar het lijkt erop dat we tegenwoordig vooral bands zien die een dertigste, veertigste of zelfs vijftigste verjaardag te vieren hebben. In dat rijtje checkten we dinsdagavond in voor Cranes op Les Nuits Botanique. Om ons geweten te sussen, voorzagen de organisatoren gelukkig ook een voorprogramma uit het huidige millennium.

Je kunt TAKH bezwaarlijk een nieuw bandje noemen, want het kwartet ontstond uit de asse van The Black Heart Rebellion en een duister pact met Annelies Van Dinter (die al tien jaar onze oren streelt als Echo Beatty). Een samenwerking die vorig jaar leidde tot een titelloos debuut op Consouling Sounds. Die plaat was logischerwijs dan ook de ruggegraat van het optreden in de Botanique.

Salomonne, de opener van het album, mocht ook het concert openen. Van Dinter zong aan het begin van de song, maar liet de microfoon daarna aan Pieter Uyttenhove. Wat een geniale opbouw kreeg deze song mee! In acht minuten werd een heus postrockkathedraaltje neergezet. Met Van Dinter sjamanistisch op drums, maar ook nog een harmonium en een mandoline werd die bezwerende lijn doorgetrokken in Azure Blue en Hair Of A Horse's Trail. In dat laatste nummer zongen Van Dinter en Uyttenhove afwisselend, wat in duistere momenten aanvoelde als waren zij de imaginaire zoon en dochter van Gira en Jarboe. Het salvo van percussie en bas aan het eind van Hair Of A Horse's Trail liet ons even perplex, maar daarna verkende TAKH nog een spannende nieuwe song als afsluiter van de set. Erg boeiende set van een band die we graag zo snel mogelijk terug zien.

"Er is in dertig jaar niets veranderd", orakelde drummer Jim Shaw sarcastisch, toen het optreden van Cranes na een paar nummers even stil lag wegens een panne. Ongelijk had hij niet, want de show had soms iets weg van een vuurdoop met allerlei klungelige akkefietjes. We merkten ook dat Alison Shaw - inderdaad, de zus van - nog steeds heimelijk wordt geholpen door de andere bandleden, als ze al eens vergeet de versterker aan te zetten of een pedaaltje in te duwen. Maar goed, ondanks het generale repetitiegehalte van de show - het was dan ook het eerste concert van de tour - was het een erg genietbare avond in het gezelschap van dit buitenbeentje uit de jaren negentig. Cranes paste nooit echt duidelijk in de hokjes shoegaze of indie of gothic, maar was eigenlijk altijd vooral Cranes met als belangrijkste kenmerk de opmerkelijke, kinderachtige stem van Alison Shaw.

Intussen de kaap van de vijftig voorbij, bleek ook aan die stem niets veranderd, wat soms griezelig onaards klonk. In het universum van Cranes is het geen toeval dat "eng" de eerste drie letters van "engelachtig" zijn... Alison Shaw was zichtbaar zenuwachtig en stamelde dat het deugd deed om het publiek terug te zien. Het moet een opsteker geweest zijn dat het eerste concert van de tour in geen tijd uitverkocht was. Dat dankbare publiek werd verwend met een puike setlist, volledig opgebouwd uit de eerste drie albums 'Wings Of Joy', 'Forever' en 'Loved'.

Cloudless en Rêverie waren de ijsbrekers die het concert van meet af aan een huiselijk trekje gaven. Geen afstandelijke kilte, maar gewoon een band die samen met de fans (vooral leeftijdsgenoten) zin had om waardig dertig jaar terug te keren in de tijd. We opperden hierboven dat een paar extra repetities geen overbodige luxe zouden geweest zijn, maar eigenlijk waren die euveltjes vooral schoonheidsfoutjes in een verder met liefde en overgave gebracht concert. Da Da 331 klonk lekker strak, Loved en Jewel werden hartelijk verwelkomd door de zaal en na een intens Adrift daverde een luid applaus door de Orangerie. Een mooi moment om even te incasseren, moet de band gedacht hebben, want na amper drie kwartier verdwenen Cranes alweer in de coulissen.

De bisreeks trapte af met de oudste song van de avond. Shaw was verbaasd dat we de industrial van Fuse nog kenden. De toegiften werden vooral uit 'Wings Of Joy' geplukt. Tijdens de new wave van Inescapable zagen we hoe Alison Shaw moeite had om tegelijk te zingen en de vingerzetting op de gitaar in het oog te houden - het had iets aandoenlijk schattigs. Een zalig meeslepend Sixth Of May en een krachtig Starblood sloten het optreden af, maar Cranes had duidelijk genoten in de terugkeer naar het concertleven, want de band keerde een laatste keer terug voor een ongeplande toegift. Met E.G. Shining werd een einde gebreid aan een concert dat technisch dan wel niet altijd perfect was, maar qua sfeerschepping en gevoel net datgene was waarom we naar een concert van Cranes gaan. Leuk weerzien!

Foto: Hans Vermeulen