White Lies - Zweten, dansen en zweten
De Bosuil, 27 oktober 2022
De jaren tachtig liggen al een aantal jaar achter ons, maar toch kon je op een avond als deze genieten van datzelfde gevoel in een nieuw jasje. In De Bosuil in Weert deden Tygo Ulta en White Lies even de dagelijkse sleur vergeten.
Om de avond te openen mochten we genieten van Tygo Ulta. Deze up-and-coming band van Jelle Schoneveld en Olaf Kroon, die begin dit jaar een eerste ep 'Supersuit' uitbrachten, namen ons mee op ontdekkingsreis doorheen verschillende muziekgenres, die je normaal niet bij elkaar zou verwachten. Van elektrische gitaren tot technobeats, met de synthesizer schotelden ze aan ieder wat wils voor. Ze openden de avond met de rustigere synthballads uit het arsenaal, waaronder Posessed. En hoewel de zang enigszins onduidelijk bleef en je soms uit het moment haalde, kregen ze het publiek met de nodige energie gemakkelijk in beweging. Na even tijd gemaakt te hebben om de verjaardag van Jelle te vieren, werd de set afgesloten met de krachtige elektrische gitaar en stevige beats van You, waardoor de menigte klaargestoomd was om uit het dak te gaan bij de hoofdact.
Toen was het dan eindelijk tijd om op deze zomerachtige herfstavond te genieten van de band waarvoor we waren gekomen. White Lies is de postpunkrevivalband uit Londen die ons eerder al verblijdden met albums als 'To Lose My Life' en 'Big TV'. Zij brachten eerder dit jaar zesde album 'As I Try Not To Fall Apart' uit. De band onder leiding van Harry McVeigh doet denken aan acts als Joy Division en Editors, maar legde op het laatste album toch een meer vrolijke ondertoon, voornamelijk vanwege het basgeluid van Charles Cave, die meer de voorgrond treedt en de band zelfs bijna tot aan de funkstreep trekt.
Met een brede glimlach kwam het viertal het podium op en begon de set met Time To Give, waarbij de vocalen van McVeigh de juiste plek meteen wisten te raken en de instrumentale tussenstop ons opgewonden maakte voor wat ging komen. De uptempo nummers zorgden ervoor dat niemand een moment stil hoefde te staan en het publiek zong dan ook luidkeels mee met meer bekende nummers als To Lose My Life, Tokyo en Big TV. McVeigh maakte een kort praatje met het publiek, waarin hij zijn liefde voor Nederland kenbaar maakte, maar de band focuste zich voornamelijk op het maken van muziek. Daar leek het publiek geen moeite mee te hebben, want van jong tot oud, man en vrouw, iedereen leek volkomen gelukkig om de rest van de wereld even te vergeten en te dwalen in het muzikale schouwspel, dat zich voor ons afspeelde.
Natuurlijk was er ook tijd voor nieuwe songs, maar die overheersten de avond niet. De setlist was een perfecte mix van oudere en nieuwe tracks, hetgeen perfect past bij de stijl van de band. In oktober bracht White Lies de bonuseditie van 'As I Try Not To Fall Apart' uit, waardoor we werden verrast door nog niet eerder vrijgegeven nummers als Trouble In America, een nummer dat het originele album net niet wist te halen en dat handelt over een seriemoordenaar en zijn tienerdochter, omschreven door Cave als "desperation funk", en Breakdown Days, geschreven tijdens de eerste lockdown over hoe McVeigh zich gevangen voelde in zichzelf. De enigszins donkere teksten, gepaard aan de vrolijke melodieën, geven het perfecte yin- en yanggevoel weer, waardoor zelfs die paar mensen, die tot nu toe nog stilstonden, even de voeten van de vloer haalden.
Nadat de band het podium verlaten had, zong het publiek een deel van Farewell To The Fairground, dat deze avond al aan bod kwam tot de band terugkwam voor een toegift. Nog even gaf iedereen, band en publiek, de laatste energie van de avond, die afgesloten werd met Bigger Than Us, het meest radiovriendelijke nummer dat de band ooit uitbracht. De zaal liep langzaam leeg nadat er nog een laatste bezoekje werd gebracht aan de merchtafel. Het wordt smachten tot aan het volgende concert dat we weer mogen bezoeken.
Foto: Femke Valks (Brothers In Raw)