Wardrobe - Stugger haar

De Studio, 15 maart 2019

Vandaag (15 maart) komt de nieuwe plaat van Wardrobe uit en de band rond Johan Verckist stelde ze voor in De Studio te Antwerpen voor een volle zaal vrienden, bekenden en fans.

Twee jaar geleden stelde Wardrobe zijn debuutplaat ‘Crawling’ voor en die was meteen goed om een plekje te veroveren in de Belgische muziekscene en het wondermooie, nostalgische Nowhere Now nestelde zich in menig muziekhart.

Vandaag is er dus een nieuw album en dat heeft een pak stugger haar dan de aaibare debuutplaat, zo bleek algauw, ook al trapte de band bedaard af met Armchair Critic, de openingssong van ‘Giving Up A Ghost’ zoals de tweede plaat heet.  

Het viel trouwens op hoe rustig het viertal op het podium stond. Nochtans zegt men altijd dat het zenuwslopend is om op te treden voor vrienden en familie. En als dan ook nog een en ander misloopt op technisch vlak, zou je denken dat die nervositeit merkbaar zou worden. Maar neen, Verckist lachte de kleine technische mankementjes weg. Zei dat het altijd zo ging en nodigde zelfs grappend een aanwezige komiek uit om de comedy show nog wat extra te komen kruiden.

Met de zonnige single 24 Weeks, die de plaat ver vooraf ging, trok de band het tempo lichtjes op en ging op dezelfde leest verder met Someday waarin nog iets meer harmoniezang zat. Niet van Patricia Vanneste (Balthazar) of Sarah Pepels zoals op de plaat helaas. We moesten het doen met gitarist/ toetsenist Arne Leurentop, maar het mag gezegd: die kweet zich overtuigend van die vocale taak.

De subtiele singer-songwriter ballade King Of Clay had zo op het debuut gekund en liet nog niet de tanden zien waarover ‘Giving Up A Ghost’ wel degelijk beschikt. Die blikkerden pas vanaf Live Forever, een funky, dansbare en meteen meezingbare track die ons meteen meenam op de dansvloer.

Maar de fuif was meteen weer over met oudje Nowhere Now. Die slow was gelukkig niet de laatste dans, want plots schakelde de band drie versnellingen hoger met Back Doubles. De gitaren werden plots gegeseld en de tl-lampen op het podium flikkerden boosaardig als stroboscopen. Maar het laatste woord was aan de pulserende bas van Dries Debie.

Onze favoriet van de plaat – vorige single Off The Reel – joeg de adrenaline nog wat feller door het bloed, ook al vergiste Leurentop zich bijna van gitaar. Dat was enkel goed voor een volgend lachsalvo en verhinderde de band niet om daarna een experimentje te wagen met Nothing’s Ever Gonna Change waarop zowel Leurentop als drummer Jonas Vankrunselsven zich aan een toetspartij overgaven.

Met deze song en ook met Icebox Man toonde de band zich wel weer van zijn rustige kant, maar met Distance waarin de elektronica en de autotune knetterden, bevonden we ons weer op de dansvloer en oudje Limerence herinnerde er ons aan dat er toch ook al gerockt werd op ‘Crawling’ al was deze live versie wel erg pittig. Het klonk bijna als FM rock met een venijnige staart vol postrocknoise.

Met nieuwe single (vandaag uit) kwamen we aan het eind van de show, maar Verckist kondigde al vooraf aan dat de band nog wel eens terug wou komen als de zaal dat wou. Dat gebeurde natuurlijk ook en het was geen verrassing dat de band als bis koos voor zijn prachtige intieme versie van Come Back And Stay van Jack Lee met Leurentop nog eens in een glansrol op zijn viool.

Wardrobe is klaar voor een reeks voorjaarsconcerten en de festivals. Je kan de band alvast aan het werk zien op Ik Zie U Graag (16/3), in Café Café (21/3), op 13/3 in De Waterput in Bergen Op Zoom, op Record Store Day in de Vooruit in Gent (13/4), op 19 april in Mind Your Head te Mechelen, op 26 mei in de Wolwinkel te Geel en op 20 juni in Utrecht in Café Hofman). Alle info via de socials van de band.