Viktor - Alle ogen op Viktor

Arenbergschouwburg, 20 oktober 2017

Met optredens tot in Roemenië, een eerste ep geproducet door Werner Pensaert en voorprogramma’s voor Lisa Stansfield en (bijna) voor Clannad (zij zegden hun show af),  had de Antwerpse band Viktor al een paar leuke doelen verwezenlijkt. Nu is er een tweede ep ‘Your Eyes’ en die stelden ze voor in de Arenberg.

Viktor draait al een jaar of vijf mee in de muziekwereld, maar toch is het nog atlijd een jonge, zoekende band, al was het maar omdat de bezetting waarin ze nu spelen nog maar een paar maand een feit is. In september kwam nieuwe drummer Dajo Vlaeminckx oudgediende Jonas Boutsen vervangen (die wel nog meespeelde op de ep) en zo bleef de band een kwintet.

Ooit startte Viktor als een duo. Hartsvriendinnen Dilys Cosemans en Nina Kortekaas zijn nog altijd de drijvende krachten achter de band, maar hun yin wordt tegenwoordig in evenwicht gebracht door de yang van Jef Van Den Abbeele (bas), Vincent Van Santfoort (gitaar) en dus ook Vlaeminckx. Dat zorgt in elk nummer voor een zelden gehoorde dynamiek.

Na een kort voorprogramma door Maritan, het soloproject van vriend des huizes Sam D'hondt, nam Dilys Cosemans de microfoon over. “Take my hand / I bet you won’t bite it now”, klonk het in opener Altruism en inderdaad, we lieten ons maar wat graag meetronen doorheen de set.

Die startte met twee nummers uit de nieuwe ep die meteen duidelijk maakten dat Viktor niet het zoveelste doorsnee poprockbandje is. Af en toe moesten we aan Krezip denken, door de combinatie van de piano van Kortekaas, de stem van Cosemans en de stevige gitaren, maar de nummers van Viktor zijn een pak verrassender en de sound volwassener. Geen wonder dat ook Gregory Frateur en Nicholas Rombouts fan zijn van dit vijftal.

Slaan, zalven en dan opnieuw de zweep bovenhalen en ondertussen zelf stralen van spelplezier, dat deden de vijf de hele set lang. En bovendien bleek Cosemans de perfecte gastvrouw. Zij babbelde de nummers vlot aan elkaar, hypnotiseerde met sensuele armbewegingen en schudde te gepasten tijde met haar hele lijf als de energiemeter weer eens de hoogte inschoot.

Kortekaas, wiens zus de dreigende hoes van de ep schilderde, liet haar stem perfect in die van Cosemans glijden en zorgde zo, samen met haar toetspartijen voor de meer ontroerende momenten. Van Santfoort stond meestal breed grijnzend zijn gitaar te geselen, maar wist ook een paar keer opvallend subtiel uit de hoek te komen en Van Den Abeele en Vlaeminckx bleken een perfect betrouwbare motor.

Naast de vijf “nieuwe” nummers (de eerste sporen ervan vonden we ook al drie jaar geleden) kregen we uiteraard ook een pak oudere uit de ep ‘Child Again’ voorgeschoteld. We noteerden het titelnummer van toen en Overkill. It’s Not That Easy mocht de bisronde afsluiten. Wat blijft dat toch een dijk van een song!

Dat kan ook gezegd worden van huidige single Your Eyes Should Be On Me Only. Daarmee werd de reguliere set beëindigd, maar het nummer groeide meteen uit tot een anthem en de “whoohoohoo’s” bleven opstijgen uit het publiek tot de band terugkwam.

Dat deden eerst enkel Cosemans en Kortekaas. De twee klassedames brachten het a capella Kids, waarbij ze zichzelf begeleidden met handgeklap, en ook nog Lullaby. Pas daarna volgde dan het orgelpunt in volle bezetting.

Zeker ook het vermelden waard is dat de band ondertussen niet stil zat. Er werden tussen de opnames en optredens door ook nog nieuwe songs geschreven en Take It All Back  en Is It Reality bewezen dat de toekomst voor deze vijf wel eens mooi zou kunnen zijn.