Vastenavondt - Letterlijk en figuurlijk op hoog niveau

GC de Mena, 10 februari 2024

Vastenavond werd in het Vlaams-Brabantse Rotselaar dit jaar een paar dagen vroeger gevierd dan in de rest van het land. Het werd geen festijn met torens vlaai, bergen pannenkoeken of andere zoete zonden, maar een sfeervolle, hartverwarmende avond rond de pakkende liedjes en de innemende persoonlijkheid van de lokale songsmid, Piet Vastenavondt.

Niet al onze goede voornemens voor het nieuwe jaar waren dus gedoemd om snel te sneuvelen. Zwaar onder de indruk als we waren van ‘Call Me An Angel’, ’s mans derde soloalbum, hadden we een optreden van Vastenavondt en band helemaal bovenaan de to-dolijst voor 2024 gezet. Een eerste gelegenheid deed zich al gauw voor, in een uitverkocht GC de Mena, een tot cultureel centrum omgebouwde brouwerij in Vastenavondts thuishaven Rotselaar.

Een voorprogramma was er niet (tenzij de echte Steely Dan stiekem achter de coulissen stond te spelen en geen cd), maar daar werd niet om getreurd. Zo konden de mensen, die een kaartje hadden gekocht – behalve fans veel vrienden, kennissen, familie, buren en collega’s van elkaar en van Vastenavondt en band – nog even bijpraten en rustig een plaats opzoeken. Geen drukte, geen stress, niks moet, alles mag; zo’n avond ging het dus worden.

Iets over halfnegen besteeg Piet Vastenavondt het podium. We zullen heus niet de enigen zijn geweest die aan Zucchero dachten, toen we de hoed zagen, die hij op de kruin had geplant, maar zodra hij begon te zingen kon het contrast tussen de rauwe strot van de Italiaan en de zoetgevooisde Vlaams-Brabander nauwelijks groter zijn. Heel vaak treedt Vastenavondt niet op en zeker niet met de volledige band, maar van plankenkoorts of een stem, die nog moest warm lopen, leek zaterdagavond geen sprake. Zelfs de keelontsteking die hem een paar dagen voor het optreden Murphygewijs overviel, liet amper sporen na.

De hoofdbrok van het concert was natuurlijk ‘Call Me An Angel’, de plaat die integraal zou worden gespeeld, maar voor het zover was, kregen we eerst nog een vijftal nummers te horen uit de vorige platen. De eerste twee – Falling van ‘The Power Of Almost Nothing’ (2020) en het ontwapenende Daddy van eersteling ‘I Am Wilson’ (2013) – werden solo en akoestisch gebracht, vanaf Would You Come Down, What’s The Matter John en Close To Home (ook alle drie uit dat debuut) werd hij bijgestaan door een uitstekende band.

Hoewel het oeuvre van Piet Vastenavondt sterk genoeg is om in een uitgeklede, akoestische uitvoering overeind te blijven, tilden sologitarist Charly Verbinnen en slidegitarist Dirk Lekenne met subtiele bijdragen en haast symbiotisch samenspel ook hier weer de songs naar een hoger niveau. De solide ritmesectie met bassist - en trouwe compagnon de route - Lou Dejaeghere en drummer Stoy Stoffelen (die met alle muzikanten, die ooit voor zijn kit passeerden, een sportpaleis kan vullen) hield alles dan weer vakkundig bij elkaar.

Na wat hij zelf "het inleidende gedeelte" noemde, kwamen dus de negen pareltjes van "De Plaat" aan de beurt. We hadden op dat moment al genoeg gehoord om er gerust in te zijn dat de live uitvoeringen de subtiele, spaarzaam maar efficiënt gearrangeerde plaatversies alle eer zouden aandoen. Uiteindelijk bleken heel wat songs door de overtuiging en de oprechtheid, waarmee ze werden gebracht, zelfs nóg beter tot hun recht te komen.

Mindere momenten vielen er dus niet op te tekenen (kan ook niet, met zo’n plaat), wel hoogtepunten. Persoonlijk waren we meer dan verguld met de manier waarop twee van onze favorieten, Down South To The Bay en Kindaman, werden gespeeld. Niettemin maakten het verrassend stevig rockende My Love Shines For You, het waanzinnig mooie The Water’s Gone en het verstillende The Last Time For Us (Hugo’s Lament) het meeste indruk, al moet gezegd dat de rest hier eigenlijk nauwelijks voor moest onderdoen. 

Hoewel het pleit lang voor de laatste noot van de reguliere set al overduidelijk gewonnen was, keerden Vastenavondt en maats nog terug voor een dubbele toegift. Eerst kregen we rocksong Rider And A King van de tweede plaat te horen en tot slot was er een herneming van Call Me An Angel, de opener en het titelnummer van de plaat, met publieksparticipatie.

Er werd zaterdag in Rotselaar dus op hoog niveau gemusiceerd. Dat had niet alleen te maken met het feit dat het concert plaatsvond op het zogeheten "VERDIEP 2" van "de Mena", maar vooral met de songs en de podiumpresence van Piet Vastenavondt en band. Deze muziek verdient het om door zoveel mogelijk mensen gehoord te worden. Niet alleen om Vastenavondt een plezier te doen, maar omdat we menen dat de mensheid meer dan ooit nood heeft aan mooie platen als ‘Call Me An Angel’.