Unknown Mortal Orchestra - Chaos en orde
Ancienne Belgique, 28 mei 2018
Niks aan Ruban Nielson is doordeweeks; niet zijn kleding, niet de manier waarop hij zingt of gitaar speelt, niet de platen die hij maakt,... en dus ook niet zijn concerten. In de Ancienne Belgique was dat een reis van chaos naar orde en weer terug. Maar wat voor een reis!
Vooraf wist je al dat je geen loepzuivere versies van de songs van Unknown Mortal Orchestra moest verwachten. En die kreeg je dan ook niet. De charmante rommeligheid, die de band zo typeert, was er ook op het podium, ongeacht hoe mooi de plantjes op de achtergrond leken te groeien in de afzonderlijke, roze verlichte kasten - wiet of geen wiet, daar zijn we nog niet uit. En met Ffunny Ffrends werd er al evenmin voor een recent nummer gekozen om de set te openen.
Meer nog: de setlist was al vijf songs ver voor er met Ministry Of Alienation werd geciteerd uit 'Sex & Food'. Niet dat u ons hoort klagen, want in From The Sun zag je heel de zaal verbaasd zoeken waarheen Nielson al solerend was verdwenen voor hij op het voor het publiek afgesloten balkon aan de zijkant van de eerste verdieping verscheen. Twee liedjes ver en de hoofden zaten al vol vraagtekens. Maar uiteindelijk keerde de man met de onafscheidelijke legging en het onvoorwaardelijke American football-shirt dan toch terug naar de bühne om daar zijn minutenlange uitweiding af te sluiten op een art deco-stoeltje tussen de drum- en toetsenpodia in. Welkom in de wondere wereld van Unknown Mortal Orchestra.
Waar de oudere nummers veeleer een afwijkende versie kregen, min of meer aangepast aan de sfeer van de laatste plaat, waren de recente songs wel instant-herkenbaar en zag je hier en daar dan toch een lichaam beginnen kronkelen. Alsof stilaan was doorgedrongen wat er daar nu precies allemaal aan het gebeuren was. Dat dansen werd geleidelijk naar een hoogtepunt gevoerd, dat met de laatste bisnummers waaronder Everyone Acts Crazy Nowadays en point final Can't Keep Checking My Phone. Heel even werd de Ancienne Belgique omgetoverd tot Studio 54.
Wat ons vooral opviel, was dat er op de vier platen (en nog wat), die Nielson bij elkaar schreef, intussen al heel wat pareltjes staan. En al acht hij Prince een paar klasses te groot voor hem, toch gaat hij met een song als The Internet Of Love (That Way) en de bijhorende, schitterende riff de goede richting uit. Stilaan wordt duidelijk dat hij de opgeslorpte invloeden - in een nummer als Nerve Damage werden de rauwe aders van zijn muziek blootgelegd - ook weer uitademt.
De hoofdmoot van de set werd afgesloten met de in elkaar overlopende trilogie American Guilt, het prachtige Not In Love We’re Just High (met wandeling door het publiek en zowaar afgerond met een spagaat van de frontman) en publiekslieveling Multi-Love. Maar voor de bisronde werden uiteindelijk nog vijf nummers opgediept met daartussen ook nog een magsitraal Chronos Feasts On His Children, dat hij enkel met gitaar en zijn broer Cody op backing vocals voor zijn rekening nam.
In het universum van Unknown Mortal Orchestra creëert de oppergod Ruban Nielson naar believen chaos om die wanorde het volgende moment in de juiste plooien te laten vallen. Dat was mooi. Dat vraagt om meer.