Triggerfinger - Explosieve gitaargeweldcocktail
Ancienne Belgique, 10 juni 2023
Na twintig jaar Triggerfinger nam de band in een bloedhete Ancienne Belgique afscheid van bassist Paul Van Bruystegem aka Lange Polle aka Monsieur Paul. Onlangs besloot hij “de sprong in het diepe” te wagen “zonder goed te weten of ik nog kan zwemmen”. Dat doet hij binnenkort met het nieuwe project Mr. Paul & The Lowriders, waarmee hij terug de vaderlandse clubs in duikt. Terug naar waar het ooit allemaal begon. Maar eerst was het feest met de twee uitverkochte afscheidsconcerten in Brussel.
Peuk werd ingehuurd om de al goed gevulde zaal op temperatuur te krijgen. En laat dat nu net de specialiteit van dit drietal zijn. De grote zaal van de AB werd weer even de donkere en zweterige kelder waar we Peuk twee weken geleden in Mechelen aan het werk zagen. Lekker rammelend en met de voet op het gaspedaal zonder uit de bocht te gaan. De Midden-Oosterse gitaren van Greasy Eye en het krijsende Rudy sloopten zich een weg door de zwetende fans. Prijsbeesten Bokkenpaleis en Inconvenient deden op het einde van de set de laatste twijfelaars definitief overstag gaan.
Vanaf de eerste noten van opener I’m Coming For You en opvolger First Taste wist je dat dit een avondje zou worden waarbij nooit gas zou teruggenomen worden, zonder omkijken, met enkel puur speelplezier. De chemie tussen Ruben Block, Mario Goossens en voornoemde Paul Van Bruystegem sloeg je stijl achterover. Doe daar dan nog stille kracht Geoffrey Burton bij en je hebt een explosieve gitaargeweldcocktail in je hand.
Na een kwartetje hits met Let It Ride, Short Term Memory Love, By Absence Of The Sun en Perfect Match was het tijd om even snelheid te minderen om enig onderbelicht werk voor het voetlicht te werpen en de intimiteit tussen de heren te etaleren. Voor dit afscheid struinden de heren door songs als Halfway Town, Lines of ook nog On My Knees, songs die anders niet makkelijk de setlist zouden halen en enigszins in een vergeethoekje geraakten. Mooi en intens, zonder meer.
En toen was het tijd om met maximumsnelheid vaart te maken naar de finale van de avond. Colossus werd donderend en ronkend van stal gehaald en All This Dancin' Around kreeg ook de dansende “jongens en meisjes, en alles daartussenin” mee richting een laatste pitstop voor we de eindstreep bereikten met Is It.
Bissen deed het viertal met Camaro en de bewerking van Rihanna’s Man Down, waar in beide gevallen de Led Zeppelin-gitaren nooit ver uit de buurt waren. Een afscheid een legende waardig. Tot binnenkort, Paul, in je nieuwste incarnatie, ergens op een podium in de buurt. Respect!
