Tom Helsen - Tom telt zijn zegeningen

Ancienne Belgique, 11 oktober 2025

Hij is helemaal terug (bis)… Dat begon bij ons al wat te dagen toen hij eerder dit jaar een reeks erg knappe singles op de wereld losliet, maar na de release van zijn dertiende album ‘What’s With The Penguin’ waren we er helemaal zeker van. Vandaag, na de officiële albumrelease in de AB Club, kunnen we daar nog aan toevoegen dat ook de liveartiest Tom Helsen er weer helemaal staat. Misschien zelfs meer dan ooit.

Het was onze derde keer Helsen dit jaar. Vorige maand waren we nog getuige van zijn sympathieke festivalcomeback op het al even gemoedelijke Beerputrock (in Beerzel-Putte dus, voor de mensen die denken dat er een geurtje zit aan die naam), maar in mei hadden we hem ook al aan het werk gezien in Het Depot in Leuven. Daar grasduinde hij solo (en uiteindelijk een stuk langer dan aanvankelijk voorzien in de planning) niet alleen in zijn rijke oeuvre, maar speelde hij ook al enkele liedjes die op zijn nieuwe plaat zouden verschijnen.

Dat optreden in Leuven was niet alleen een leuk weerzien met een fijne mens/artiest en zijn songs, voor Helsen zelf was het – net als dat in AMOR, een week eerder – vooral een belangrijk optreden. Na enkele zwar(t)e jaren was hij uit een diep dal geklauterd, en voelde hij zich eindelijk weer klaar om met nieuwe liedjes de wereld tegemoet te treden. Omdat het aanvoelde als een nieuwe start, wilde hij ook helemaal terugkeren naar de basis, naar de tijd dat hij in zijn eentje op diverse podia een steeds groter publiek voor zich wist te winnen, en koos hij ervoor die eerste optredens solo te doen.

Uiteraard heeft Helsen ook altijd bandoptredens gespeeld. Voor grote(re) festivals, bijvoorbeeld, of wanneer er een nieuwe plaat moest gelanceerd worden. Dat laatste is voor ‘What’s With The Penguin’ niet anders. In De AB Club werd hij bijgestaan door Koen Renders (Spencer The Rover, Buurman) op toetsen, Lesley Troquet (Arsenal, Patricia Kaas, Eefje De Visser, Zornik, …) op bas en Davy Deckmijn (Zornik, Hannelore Bedert, Nona Mez, …) op drums. Met zijn vieren brachten ze een uur en een kwartier lang liedjes uit de nieuwe plaat, maar kregen we ook veel knappe versies van songs van de oudere platen.

Het feit dat Helsen werd geruggensteund door drie klasbakken die zijn songs door en door kennen, maakte dat de zanger - die uitstékend bij stem was - het hele optreden lang zijn ontwapenende zelf kon zijn. Hij was uiterst geconcentreerd en professioneel tijdens de liedjes, en onweerstaanbaar grappig en geregeld ook heel erg geëmotioneerd ertussen. Het leverde een aantal memorabele, typische Helsen-momenten op. Zo probeerde hij de twee fans, die speciaal voor dit concert vanuit het zuiden van Frankrijk naar Brussel waren gereisd, geregeld tegemoet te treden door zijn bindteksten in zijn versie van het Frans (“Avec cheveux” op) te brengen.

Openen deden Helsen en band met strakke uitvoeringen van Daisybel en She’s Like A Sunday, twee van die schitterende singles uit de nieuwe plaat. Tijdens Sophisticated Lover - een nummer uit ‘Five-Oh’ (’08), waar toen Marie Deaulne van Zap Mama op meedeed – vreesden we even dat zijn stem het aan het begeven was, maar in werkelijkheid waren het de emoties die hem te machtig werden. Zijn hele gezin was aanwezig in de zaal, en dat doet hem na al die jaren duidelijk nog altijd iets.

Hierna volgden Grand Cru-versies van het zeer aanstekelijke They Don’t Make ‘em Like You Anymore (uit ‘Cupcakes’), Home (zijn Music For Life-themalied uit 2009) en gouden ouwe Out Of Something (uit ‘More Than Gold’). Dat hoge niveau werd vervolgens moeiteloos doorgetrokken naar het uitstekend gezongen Murderer Of Love (“Tueur de l’amour” voor de Franse fans) en Castle Walls (uit ‘Unbreakable’).

“Er is iets mis met mijn hersenen,” liet hij zich hierop ontvallen, in alweer een even openhartig als grappig moment. “Ik schrijf mooie liedjes, maar slaag erin die altijd te ontkrachten door mijn idiote bindteksten.” Valse bescheidenheid is aan hem niet besteed, maar gelukkig ontbreekt het om ook niet aan een fikse dosis zelfrelativering. Zo viel het hem op dat Slowly, het oudste nummer in de set (uit zijn tweede album ‘Tom Is Doing Great’), veruit het meeste applaus kreeg. Hij liet het echter niet aan zijn hart komen, en bewees meteen met het prachtige Long And Lonely Summer dat hij nog niks van zijn songschrijverskwaliteiten heeft ingeboet.

De grootste verrassing – en één van de mooiste momenten – van de avond volgde toen hij plots begon over zijn deelname aan het VTM-programma ‘Liefde Voor Muziek’ in 2015. Hij bewerkte daarvoor Van Mij Voor Jou van schlagerzanger Christoff, en een koppel had hem gemaild met de vraag of hij dat live nog een keer wou brengen. Tot hun grote verbazing ging Helsen in op hun vraag, en stapte hij met zijn gitaar de zaal in om speciaal voor hen – onversterkt - zijn versie (From Me To You) te spelen. Ontroerend!

Met een knappe pianoversie van eerste ‘Penguin’-single Rooster werd de finale aangesneden, waarin we ook nog (het solo ingezette en met band beëindigde) Sun In Her Eyes, het uptempo Adelaide en het toepasselijke Goodbye geserveerd kregen. Dat laatste werd aangekondigd als de afsluiter van de reguliere set, al verklapte Helsen dat er ook nog wel enkele bissen zouden volgen. Omdat hij “oud en moe” was, zou hij echter gewoon op het podium blijven staan, en moesten we dus maar doen alsof hij even verdween in de coulissen.

Na een verrassend sterk – en door de tekst ook wel aandoenlijk – Between Us en een bloedmooi Back To The Sea, misschien wel de persoonlijkste song van de nieuwe plaat, kwam er een einde aan deze heel erg mooie avond, en stapte een uiterst tevreden en vooral dankbare Helsen – zelfs de meisjes die de bar bedienden werden niet vergeten in zijn uitgebreide dankwoord – van het podium.

“Vergeet niet van iets moois te maken van jullie leven,” waren zijn laatste woorden, waarna hij zich moe maar voldaan naar de merchandisetafel haastte om niet alleen 'Zin om je Tom Helsen'-T-shirts en -boeken aan de man te brengen, maar ook de tijd te nemen voor een gemoedelijk praatje met de fans.