Tom Helsen - What's With The Penguin

Bronko Records

Hij is helemaal terug… Met een eerste boek én met een nieuwe plaat, die ons deze herfst komt omhelzen als het paar troostende armen dat we allemaal wel kunnen gebruiken in deze barre, donkere tijden.

Want barre en donkere tijden: Tom Helsen kan erover meespreken. In ‘Zin Om Je Tom Helsen’, het boek waarop hij zo mogelijk nog trotser is dan op zijn nieuwe plaat, vertelt hij hoe hij jaren geleden in een depressie sukkelde en hoe hij ook weer uit dat diepe dal klauterde. Het is geen klassiek zelfhulpboek geworden, maar wel een persoonlijk relaas waar - hopelijk – de lezer zelf ook wat aan heeft. Over dat boek hebben we het later nog, want op dezelfde dag verscheen dus ook ‘s mans uitmuntende nieuwe plaat ‘What’s With The Penguin’.

Voor dat album wilde Helsen terugkeren naar de spirit van de beginjaren van zijn carrière. Toen leek alles nog veel simpeler, en draaide het allemaal alleen maar rond gewoon spelen, zonder al te veel poespas. Nochtans is hij in wezen altijd dezelfde persoon gebleven sinds hij dertig jaar geleden op zijn kamer de laatste hand legde aan de liedjes, waarmee hij in 1996 op de tweede plaats eindigde van Humo’s Rock Rally - na Novastar, maar vóór An Pierlé, Arid en de rest. Sindsdien is hij altijd zijn ding blijven doen: wars van alle rages mooie, tot in de puntjes verzorgde Helsen-liedjes schrijven die ‘kloppen’ en die de mensen ‘raken’.

In een (muziek)wereld die voortdurend in verandering is, viel hij echter met de ene plaat al wat meer in de smaak dan met de andere. Maar dat zegt meer over het Grote Publiek en de heersende trends dan over de muziek zelf. Sommige liefhebbers van het zuivere singer-songwriterwerk - en fans van de eerste drie albums (‘Tom Helsen’, ‘Tom Is Doing Great’ en ‘More Than Gold’) - haakten af bij ‘Hilite Hotel’ wegens te veel elektronica, anderen hadden het dan weer moeilijk met zijn vrouwenplaat of met zijn Nederlandstalige werk, of vonden dat hij te veel mediafiguur was geworden in plaats van zanger.

Ze hebben wat gemist, want ook op ‘The Truth About That Girl And Me’, ‘Unbreakable’, ‘Cupcakes’ en – jawel – ‘Zin Om Je Tom Helsen’ stonden meer dan genoeg pareltjes die zowel knap in elkaar zaten als erg vlot in het gehoor lagen, en hem in staat stelden ook een ander, een breder en trouwer publiek aan zich te binden. Anderzijds speelde zijn grote sterkte als songschrijver hem bij momenten vreemd genoeg ook parten: zijn liedjes zijn zo “breed inzetbaar” dat ze probleemloos passen in de playlists van zowat al onze radiozenders, maar net daardoor vallen ze soms ook overal uit de boot.

Hoe het ook zij, ook vandaag nog blijft Tom Helsen een “sterk merk”, en scoort hij voor hetzelfde geld morgen weer een knoert van een hit die de volgende jaren niet weg te branden is uit de ether. Wat dat betreft staan er op ‘What’s With The Penguin’ trouwens genoeg kandidaten. Op zijn nieuwe plaat werkte Helsen samen met Koen Renders van het onvolprezen Spencer The Rover. Renders, net als Helsen begiftigd met het talent om aanstekelijke, gelaagde én toegankelijke popsongs te maken, was niet alleen producer, hij speelde ook gitaar, bas, toetsen en percussie. Maar meer nog dan dat is hij ook verantwoordelijk voor de knappe, op maat geknipte arrangementen, waarin deze negen liedjes de wereld worden ingestuurd.

Begin dit jaar al werd duidelijk dat die Helsen-Renders-alliantie niet alleen op papier, maar ook in de studio echt wel geslaagd is, toen met het ingetogen, sfeervolle en door Helsen erg soulvol ingezongen Rooster een eerste, prachtige single verscheen. Opvolger She’s Like A Sunday, een erg zonnig soulpopnummer (met blazers!), zorgde moeiteloos voor bevestiging, en na de release van het eerder sobere, pakkende en persoonlijke Back To The Sea begon het ons te dagen dat ‘What’s With The Penguin’ weleens één van Helsens meest gevarieerde en strafste platen kon worden.

Nu de hele plaat er is, kunnen we dat alleen maar bevestigen. Zo is het meeslepende, met filmisch aandoende strijkers opgetutte (en door een sax uitgeleide) Daisybel meer dan zomaar de ideale opener. De lat wordt meteen erg hoog gelegd, en Duplantis-gewijs gaat Helsen daar in de volgende acht songs nooit onder. Niet in Back To The Sea en in She’s Like A Sunday, en al zeker niet in het bloedmooie duo Everybody Wants Love en Anything For Love. Twee keer “love”, inderdaad, maar klef wordt het nooit, integendeel.

Op Rooster komt, acht maanden na de release, nog altijd geen sleet. Hetzelfde kunnen we overigens zeggen over de stem van Helsen, die op dit album beter zingt dan ooit. Dat bewijst hij nogmaals in Murderer Of Love, een nummer dat in een rechtvaardige wereld bovenaan zou staan in elke, zichzelf respecterende hitlijst. Between Us begint als een sobere, ietwat mistroostige pianoballad, maar krijgt ergens halverwege plots vleugels, door toevoeging van een batterij zwierige strijkers. Het laatste woord is voor het – alweer - heel erg mooie Long & Lonely Summer, ook een ballad, maar dan eentje zoals alleen Helsen die maakt, en die net als de rest de plaat moeiteloos het niveau haalt van zijn oudere werk.

Er zijn dus nog zekerheden in het leven. Tom Helsen is nog steeds dezelfde authentieke, oprechte mens, en de uiterst getalenteerde liedjesschrijver die we dertig jaar geleden leerden kennen. Hoewel het moeilijk is om bij iemand met zo’n lange staat van dienst platen uit verschillende periodes met elkaar te vergelijken, durven we toch te stellen dat deze ‘What’s With The Penguin’ zich zonder blozen bij Helsen-klassiekers als ‘Tom Is Doing Great’, ‘More Than Gold’ en ‘Hilite Hotel’ mag scharen.