Throwing Muses - Vreedzame prinses van de alternatieve rock
Botanique, 3 september 2025
Het was even wachten op Throwing Muses nadat de Amerikaanse band eind mei de concerten in Brussel en Brugge moesten uitstellen wegens ziekte van een bandlid, maar woensdagavond mocht de band rond Kirstin Hersh in de Botanique ons concertseizoen op gang trekken. Als goed begonnen nog steeds half gewonnen is, dan wordt ons muzikaal najaar er eentje van veelkleurige herfsttinten!
Hoe het komt, weten we niet precies meer, maar het was meer dan drie decennia geleden dat we de band nog eens aan het werk zagen. Passages in de Vooruit, die bleven hangen, want we herinneren ons zelfs nog de fijne voorprogramma’s Pond (1992) en Come (1995). Het deed ons allerminst oud voelen, want een publiek van ruwweg samengevat vijftigers leek zich collectief te komen laven aan de jongmakende bron. Niet dat we naar de jaren negentig werden teruggeflitst in Brussel. Je kan Throwing Muses bezwaarlijk voor een nostalgie-act verslijten als de setlist voor ruim twee derde uit materiaal van de laatste drie albums bestond (en het in de lente verschenen ‘Moonlight Concessions’ haast integraal de revue mocht passeren). Een prijsbeest als Counting Backwards in de staart van de set was geeneens nodig als hoogtepunt (maar hoe overheerlijk was het niet om die break en reprise nog eens live te horen!).
Het kwartet warmde op met Theremini, een song uit de recentste plaat, maar trok met Sunray Venus uit ‘Purgatory / Paradise’ (2013) al vlug meer registers open, en dan werd duidelijk dat dit een Throwing Muses-show was en geen intieme akoestische avond rond Kirstin Hersh. We keerden voor het eerst terug naar de vorige eeuw (of naar het vorige millenium zo je wil) met Bea uit het bescheiden doorbraakalbum ‘Hunkpapa’. Bea was in Brussel zo’n song waar het, ondanks de voortrollende ritmesectie, de stem van Hersh was die je op sleeptouw nam. Voor het eerst hoorden we ook duidelijk de toegevoegde cello, die deze song mooi duister inkleurde. Meteen erna mocht diezelfde cello voor een sfeervolle aanzet van Bywater zorgen, een nummer waarin Kirstin Hersh slechts licht begeleid werd door de band. Alsof ze iets te compenseren had, stelde ze daarna dankbaar die band voor. Throwing Muses-leden David Narcizo en Bernard Georges staken de grote plas niet over, maar Hersh kon naast cellist Pete Harvey rekenen op haar zoon Dylan als bassist. Was Hersh dan de enige originele Throwing Muse op het podium? Nee, want Fred Abong, bassist ten tijde van ‘The Real Ramona’, trekt mee op tour als drummer. Dat hij en Hersh sinds een jaar of vijf een koppel zijn, zal daar niet vreemd aan zijn.
Met zijn vieren zetten ze een strakke indierocksound neer die het publiek op een regenachtige woensdagavond zelfs verleidde tot een paar danspasjes. Ook toen Hersh halfweg de set de gitaar inwisselde voor een akoestisch exemplaar, werd niet echt veel gas teruggenomen. Integendeel, want in het stokoude Soap And Water uit 1987 – “een song die ik schreef toen ik vijftien was, en die enkel werkt als we het snel spelen” – hoorden we een akoestische gitaar op speed. “Maar het werkt niet altijd”, merkte ze op voorhand op. In de Botanique werkte het alleszins wel. Nu het babbel-ijs gebroken was, vulde ze het stemmen van haar gitaar met een aantal weetjes en de vraag of iemand nog wist hoe de 'Love Boat' uit de gelijknamige tv-serie heette. “Pacific Princess!!”, riep een pientere fan in de zaal. Voila, daar werd de titel voor dit stukje ons zomaar in de schoot geworpen!
Voor we het doorhadden, zaten we een dik uur en twintig songs ver in de set. Kirstin Hersh dankte nogmaals haar “family band” – wij voelden ons stilaan deel van die familie – en trok via Limbo en Counting Backwards richting het einde van de set. Het ontwapenend rustige Sally’s Beauty, met de cello dominant in de mix en een subtiele focus van Abong op zijn cimbalen, mondde uit in de titelsong van de laatste plaat. Daarmee bewees Hersh andermaal dat ze anno 2025 nog steeds prima songs en platen kan afleveren en niet op het verleden hoeft te teren, zodat ze met een gerust geweten het publiek kon trakteren op een bisronde met twee oudjes uit het eerste leven van de band, Shark en het obligate Bright Yellow Gun.
Wij hebben volgende maandag 8 september al andere concertplannen. Maar wie dat nog niet heeft, zouden we niet afraden om zich die avond naar Cactus in Brugge te reppen voor dat andere uitgestelde concert van Throwing Muses. Je hoeft zelfs je Ticketswap-duim niet te stretchen, want er zijn nog tickets beschikbaar.