Thorn In My Side Festival - Rock ’n roll will never die!
Kavka JC, 30 september 2023
Voor de derde editie van het Thorn In My Side Festival werd geopteerd voor indoor en met name in KAVKA ZAPPA in Antwerpen. Op de laatste dag van september, waarbij het nog altijd niet zeker is of het nu al herfst dan wel zomer is, kregen we een stevig potje vaderlandse rock voorgeschoteld.
The Love had de eer de spits af te bijten en deed dat met een stevig potje branie. De sixtiesgaragepunkrock met hier en daar een snuifje Ramones en/of een Paranoiacs-orgeltje hield ons onverbiddellijk bij de les. Zowat de hele debuutplaat passeerde de revue voor het vroeg opgekomen publiek dat ietwat afwachtend bleef tijdens de set. Onterecht, getuige oorwurmen als Donna, Rat of de binnenkort te verschijnen single Angel. Wij zijn fan.
Tributebands zijn geen coverbands. Of toch niet helemaal. Normaal spelen tributebands het repertoire van één enkele band. Wegsfeer is de uitzondering op de regel en bewijst eer aan de new wave van de jaren tachtig. Virgin Prunes, Joy Division, The Sound, Bauhaus, ... ze passeren allemaal voor een dolenthousiast publiek. En als je Alice live beter ten berde kan brengen dan Sisters Of Mercy zelf hedentendage, dan moeten we niet verder argumenteren of tributebands relevant zijn. Nostalgie ten top.
Zeggen dat de muziek van Ila gekenmerkt wordt door de unieke zang van Ilayda Cicek is een understatement van jewelste. Het deed ons spontaan denken aan de uithalen van Kristin Hersh in dat harde(re) bandje 50 Foot Wave. De band pakte ons in met doorleefde versies van onder meer het in het Turks gezongen Ben Anlamam, Live To Love en Leave Me Dry, dat op de setlist laconiek omgedoopt werd tot "Laat Me Droog". Meer dan fijn bandje.
Uit het verre Limburg kwam echte tributeband LeNoise ons verblijden met hun favoriete muziekjes van Dinosaur Sr, Neil Young. Mad About Mountains-frontman Piet De Pessemier en de zijnen trakteerden ons op een fijn opgebouwde set met klassiekers als Cinnemon Girl, Down By The River en Cortez The Killer. Afsluiters Like A Hurricane en Hey Hey My My bliezen de laatste twijfels weg: rock ’n roll will never die!
Volgens master of ceremony van de avond, Stijn Meuris, bestaan er in Vlaanderen “Whispering Sons” en “Luidruchtige Sons”. Het waren deze laatsten die de kers op de taart van dit festival kwamen zetten. En snoepen van deze kers werd er uitbundig gedaan door het uitzinnige publiek. De frontstage moest er zowaar bijna aan geloven tijdens, naar eigen zeggen, de laatste show van Sons voor een heel lange tijd. Snoeihard beginnen met Family Dinner om nadien de teugels niet meer te lossen op een roetsjbaan met I Need A Gun, Momentary Bliss en net niet overkop gaand met Ricochet. Een orgelpunt op dit festival om u tegen te zeggen.
